CH:2
ขอของขวัญ
23/12/53
“ถ้าชอบผู้หญิงก็เลิกกับกู!!”
“ฟังก่อนได้มั๊ยวะ
เอ๊ะอะก็ด่าก็เหวี่ยง กูก็คนนะเจ็บเป็น”
ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่เต็มไปด้วยอารมณ์มาคุอย่างหนัก
ใบหน้าที่เฉยชาของร่างหนาทำให้ทีนถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว
ร่างบางทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเตียงหันหลังให้กับอีกคน
ที่เรื่องมันเป็นแบบนี้เพราะแอบไปเห็นต้นคุยแชทกับผู้หญิงคนหนึ่งก็ไม่แปลกหรอกที่ผู้ชายจะคุยแชทกับผู้หญิง
แต่ผู้ชายคนนี้คือของผม ของผมคนเดียว
ต้นไม่มีสิทธิ์ไปบอกรักใครหรือชมใครว่าน่ารักนอกจากผม!! ผมอาจจะเห็นแก่ตัว ใช่ เพราะรักไงถึงเห็นแก่ตัวแบบนี้
“อึก.
. .จะให้ฟังอะไรละ? ในเมื่อมึงเป็นคนพิมพ์แบบนั้นส่งไปเอง”เสียงสะอื้นดังกลบความเงียบเมื่อครู่
ต้นค่อยๆย่างกว้าเดินมาสวมกอดข้างหลังร่างบางใบหน้าคมเกยที่ไหล่
“ก็แค่ขำน่ะๆ
คิดไรมาก ทีนก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าคนที่ต้นรักมีแค่คนเดียว”ขำๆ?
แต่เท่าที่ดูผมขำไม่ออกเลยนะ
“ลองห่างกันมั๊ย?
เพื่อว่าต้นจะคิดอะไรได้”ไม่ใช่ไม่เจ็บนะที่พูดออกไปแบบนั้น
แต่ผมรู้สึกว่าต้นกำลังสับสน สับสนว่าตอนนี้รักใคร?
“ . . .”
“กลับไปคิดๆดีแล้วค่อยมาพูดคำว่ารักให้ฟังใหม่เมื่อแน่ใจดีกว่านะ”
“งี่เง่า.
. .ไม่เคยจะเชื่อใจกันหรอก”ต้นพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ไม่ใช่ไม่เชื่อใจ. . .แค่อยากให้เวลาเราได้ลองห่างกันและคิดดูให้ดีๆต่างหาก
ถ้าไปต่อด้วยกันไม่ได้หรือเจอคนที่ดีกว่า จะไม่รั้งไว้เลย. . .
24/12/53
แสงแดดเพียงเล็กน้อยสาดส่องลอดผ้าม่านเข้ามา
ร่างบางกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่ความง่วงอุณหภูมิที่ลดลงทำให้รอบกายหนาวเย็นขึ้น
ในหัวรู้สึกหนักอึ้งสองมือยกขึ้นกุมศีรษะไว้อย่างมึนๆ คงเป็นผลมาจากการร้องไห้เมื่อคืนละมั้ง
ผมล้มตัวนอนกับเตียงอีกครั้งมือคว้าหาโทรศัพท์กดหาเบอร์ของต้นอย่างเคยชิน. .เดี๋ยวนะ! ผมจะโทรไปหาเขาเพื่ออะไรกัน เฮ้อ.
. .
*PART’ต้น*
เชี่ยยยยยยยยยยยย
หนาวววววววววววววววมากกกกกกกกเลยครัช ไม่อาบแม่งละน้ำ ไปโรงเรียนแบบนี้ละ
ไม่สกปรกหรอกในความคิดผมนะ แล้วหนาวๆแบบนี้ทีนมันจะตื่นยังเนี่ย
รายนั้นยิ่งเป็นคนป่วยง่ายอยู่ อ้าว!แล้วเรื่องอะไรที่ผมต้องไปนึกถึงมันล่ะเนี่ย
ลืม ลืม ลืมไปเลยนะไอ้ต้น
เขาก็บอกอยู่ว่าให้ห่าง. . .ห่างทำไมวะ!! นึกแล้วก็หงุดหงิด ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย
ผมก็แค่แชทคุยกับพี่แอนธรรมดาเหมือนทุกวันแล้วเมื่อวานทีนเกิดบ้าอะไรขึ้นมาถึงมาพาลใส่ผมละเนี่ย
ช่างแม่งเหอะถ้าอยากห่างก็จะห่างให้จนกว่าจะพอใจเลย ฮึ๊ย!
-โรงเรียน-
บรรยากาศในชั้นเรียนเต็มไปด้วยความคึกคักเหมือนเช่นทุกวัน
เสียงพูดคุยของเพื่อนร่วมห้องดังแข่งจนฟังไม่ได้ศัพท์ว่าแต่ละคนพูดอะไร
จะมีเพียงกลุ่มน้อยเท่านั้นที่นั่งเงียบๆและทำการบ้าน
ตอนนี้เวลาก็ปาไปเก้าโมงกว่าแล้ว ครูก็ยังไม่เช้าสอนสงสัยไม่มาแล้วมั้ง
สายตาเหลือบมองที่นั่งๆข้างอย่างสงสัย จากที่เคยมีคนฟุบหลับอยู่เป็นประจำ
ตอนนี้มันกลับว่างเปล่า ทำไมทีนไม่มาโรงเรียน
ตึ๊ง!
เสียงทักแชทในโทรศัพท์ของผมดังขึ้น
หน้าจอสี่เหลี่ยมเด้งเตือน
[แอน:ทำไรอยู่อ่า~]
ต้น:รอเรียนครับ พี่ละ?
[แอน:รอเรียนเหมือนกัน ต้นพี่ทะเลาะกับแฟนอีกแล้วอ่ะ
ตอนเย็นออกมาหาหน่อยได้มั๊ย]
ต้น:อ้าว! ไหนว่าเคลียร์กันแล้วไง
[แอน:T-T]
ต้น:เฮ้ย!! พี่อย่าเพิ่งร้อง โอเคๆๆๆ
เดี๋ยวตอนเย็นเจอกัน
[แอน:อืม ที่ร้านเดิมนะ พี่ไปเรียนละ บายๆ]
ผมปิดโปรมแกรมแชทลงพร้อมเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง
ไม่เรียนแม่งละครูแม่งก็ไม่เข้าสอนไปร้านเกมดีกว่า สองขากว้าเดินออกจากห้องและเดินลงตึกเรียน
เส้นทางต่อไปคือซอกตึกเก่าๆที่มีกำแพงกั้นไว้ระหว่างถนนข้างนอกกับบริเวณในโรงเรียน
ผมกระโดดออกอย่างง่ายดายโคยไม่เกิดความผิดพลาดใดๆผมทำบ่อยครับไม่ใช่บ่อยธรรมดานะ
บ่อยมากกกกกกกกกกกเลยไม่ค่อยสนใจว่าจะมีกล้องหรือใครผ่านมาเห็นรึเปล่า
นอกจากทีนถ้าอตอนนี้เจ้าตัวอยู่ด้วยผมคงโดนบ่นหูชา คิดถึงมันอีกล่ะ= =เฮ้อออออออออ พอๆเลิกคิดถึงคนใจร้ายได้แล้วไอ้ต้นเฮ้ย!
*PART’ทีน*
“ไปหาหมอมั๊ย?ทีน
ตัวร้อนๆนะเรา”
“แม่โทรหาต้นให้หน่อย”ไม่เอาไม่ห่างแล้ว ผมอยากเจอต้นอ่ะ อยากเจอตอนนี้เดี๋ยวนี้ด้วย อยากกอด
“อ่าๆได้เดี๋ยวโทรให้แต่ตอนนี้นอนพักก่อนนะ
เดี๋ยวตัวร้อนขึ้นมาอีกแล้วจะยุ่งอากาศยิ่งหนาวๆอยู่”แม่ว่าพลางดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมทั้งตัวให้ผม
“แม่อย่าลืมโทรหาต้นนะ”
“จ๊ะๆรู้แล้วเรานอนเถอะ”แม่เดินออกไปจากห้องไปทิ้งไว้แต่. . .ผมที่นอนปวดหัวตุบๆอยู่บนเตียง
ต้นขอโทษที่งี่เง่า. . .กลับมาดูแลทีนก่อนได้มั๊ย?
ตื๊ด. .
.ตื๊ด. . .
ไม่ว่าแม่ของทีนจะโทรหาต้นกี่ครั้งสิ่งที่ได้กลับมาคือเสียงรอสายโดยไม่มีคนกดรับอย่างทุกครั้ง
จนแม่ของทีนล้มเลิกไปแล้วเปลี่ยนไปใส่เสื่อคลุมตัวใหญ่เพื่อจะออกไปตลาดหาของมาโจ๊กให้ลูกชายสุดที่รักแทน
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็ประมาณสี่โมงเย็นพอดี
สายตากวาดมองไปทั่วห้องหวังจะเห็นใครอีกคน แต่กลับไม่ ไม่มีใครเลย ต้นไม่มาเหรอ?
ร่างบางพยุงตัวลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินตรงไปหาแม่ชั้นล่าง
กลิ่นหอมของโจ๊กอ่อนๆลอยเข้าปะทะกับจมูกเรียกความหิวได้เป็นอย่างดี ไม่หิวก็แปลกดินอนทั้งวันตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย
“อ้าว!
ตื่นแล้วเหรอ มาๆนั่ง แม่ทำเสร็จพอดี”ผมนั่งลงตามที่แม่บอก
ถ้วยโจ๊กร้อนๆถูกยกมาวางตรงหน้า
“แม่ต้นยังไม่มาเหรอ?”
“ต้นไม่รับสายแม่อ่ะ
โทรไปหลายรอบแล้วนะ”หรือว่าจะโกรธเราจริงๆนะ ขนาดแม่โทรไปยังไม่รับสายเลย
ต้น. . .ทีนขอโทษ
ติ๊ง! ติ๊ง!
เสียงกริ๊งหน้าบ้านดังขึ้นบ่งบอกถึงแขกผู้มาเยือน
ผมมองลอดบานเกร็ดตรงหน้าต่างออกไปในใจเภาวนาให้เป็นต้น
“ต้นรึเปล่า
เดี๋ยวแม่ออกไปเปิดเอง ทีนกินต่อเถอะลูก”ผมพยักหน้าคำแม่ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินโจ๊กอุ่นๆในถ้วยต่อ
“ไง ไอ้ทีนทำไมไม่ไปโรงเรียนวะ”ความหวังพังทลาย เมื่ออีกคนที่ไม่ต้องการเจอไม่ใช่คนที่หวัง ‘ฟาร์’ เพื่อนรวมห้องคนหนึ่งที่ผมเริ่มจะสนิทกับมันในระยะพักหลังมานี่เดินเข้ามาตบบ่าพร้อมกับวางสมุดการบ้านไวให้บนโต๊ะ
“กูป่วย”ผมตอบสั่นๆตามนิสัย ถ้าไม่ใช่ต้นต่อให้ชวนคุยด้วยมากขนาดไหนผมก็จะไม่พูดยาวกว่านี้หรอก
“ป่วยจริงปะเนี่ย?”ฟาร์ว่าพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม
“จริง”
“เออๆ
เชื่อๆก็ได้ นี่กูเอาการบ้านมาให้ทำๆด้วยเดี๋ยวแม่งก็ได้วิ่งแก้ศูนย์ตอนปิดเทอม”
“ขอบคุณ”
“มึงนี่
จะประหยัดคำพูดไปไหนวะ ทีอยู่กับไอ้ต้นคุยจ้อเลย แปลกคนจริงๆ”
“เรื่องของกู”
“ครับๆเรื่องของมึง
เออ วันนี้กูเห็นไอ้ต้นกับแฟนมันด้วย โครตน่ารักเลย ตัวเล็กๆขาวๆผมสั้นๆ”
ฉึก!
เคร้ง!
ความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแล่นขึ้นมาจุกกลางอก
ต้นอยู่กับใครนะ?
“ม. .
.มึงว่าไงนะ ต้นอยู่กับใครนะ”
“แฟนมันไง
ชื่อพี่แอนรึเปล่าวะกูก็จำไม่ได้ เห็นป้อนไอติมกันอยู่ร้านแถวหลังโรงเรียนอ่ะ
โครตสวีทอ่ะมึง”ไอ้ฟาร์ พูดพลางทำหน้าเพ้อๆ ซึ่งมันตรงข้ามกับความรู้สึกผมตอนนี้โดยสิ้นเชิง
น้ำตาที่แห้งเหือกไปแล้วจากเมื่อคืนก็กลับมารื้นรอบขอบตาอีกครั้ง ไหนบอกว่ารัก?
คนรักกันเขาทำแบบนี้เหรอต้น
“เฮ้ย! มึงเป็นไรว่ะ ร้องไห้ทำไมกูตกใจนะเว้ย!”ไอ้ฟาร์ทำหน้างง
ก่อนจะเอื้อมไปหยิบกระดาษเช็ดชู่มาให้
“มึง
กูปวดหัวอีกแล้ววะ ขอไปนอนก่อนนะ”พูดเสร็จผมก็ลุกเดินขึ้นห้อง
ปิดประตูและล้มตัวลงนอนลงกับเตียงเสียงสะอื้นดังขึ้นเป็นละลอกๆ
นี่เราต้องเลิกกันจริงๆใช่มั๊ย? ผมทำอะไรผิดเหรอ ทำไมต้นต้องนอกใจผม
หรือผมผิดที่ไม่ได้นอกใจต้นเหมือนที่มันทำ พอกันที ผม. . .ผมจะหยุดแล้ว
*PART’ต้น*
“ขอบใจมากที่นั่งเป็นเพื่อนพี่นะ”
“ครับ
คุยกับแฟนดีๆนะครับ อย่าใช้อารมณ์มาก”
“จ้าๆ ไปนะ”พี่แอนโบกมือลาผม ก่อนที่เราจะแยกกันกลับบ้านใครบ้านมัน
โย่วววววววววๆๆๆเย้ๆๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ~
เสียงเรียกข้าวของโทรศัพท์ผมดังขึ้น
เสียงแม่ง= =ดังทีคนมองเต็ม
แต่ผมแคร์ที่ไหนล่ะเด่นๆแบบนี้ละผมชอบ
“ฮัลโหล
อะไรวะไอ้ฟาร์”
[มึง
เพื่อนรักมึงป่วยอ่ะ รู้เรื่องปะเนี่ย]
“ใคร?ทีนน่ะเหรอ”
[ก็เออ ดิ
หน้าจะป่วยหนักด้วยนะมึงเข้าไปดูหน่อยดิ]
“อ๋อ ไม่อ่ะ
กูจะไปดูทำไมแม่เขาก็มี แค่นี้นะ”
[เฮ้ย!
แต่มันร้องไห้ด้วยนะ]
“เอออออ
แค่นี้นะ”ผมตัดสายไอ้ฟาร์อย่างไม่ใยดี
แค่ทีนป่วยจะโทรมาบอกทำไม ป่วยได้ก็หายได้โดยไม่มีอยู่แล้ว
ผมเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าก่อนจะกว้าขึ้นค่อมรถมอไซต์ขับกลับบ้าน
-บ้าน-
1นาที.
. . . 2นาที. . .
.10นาที. . . .
เฮ้อ. .
. .เอาวะโทรก็โทร
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโรคจิตยังไม่รู้
ตั้งแต่กลับบ้านมาสิ่งที่ทำคือ อาบน้ำแล้วกลับมานั่งจ้องโทรศัพท์
กินข้าวแล้วกลับมานั่งจ้องโทรศัพท์ หลับตาแล้วตื่นมานั่งจ้องโทรศัพท์
เดินวนไปวนมาในห้องแล้วกลับมานั่งจ้องโทรศัพท์ จนสุดท้ายตัดสินใจโทรหาทีน
เห็นผมไม่แคร์อะไรแบบนี้ ผมก็ห่วงนะครับ
ตี๊ด. . .ตี๊ด. . .ตื๊ด. . .ทำไมไม่รับสักทีวะ
ตี๊ด. . .ตี๊ด. . .ตื๊ด. . .
ตี๊ด. . .ตี๊ด. . .ตื๊ด. . .
ตี๊ด. . .ตี๊ด. . .ตื๊ด. . .
โธ่เว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!
มือหนาขว้างโทรศัพท์ไปกลางเตียงอย่างแรงจนเสียงดัง ปุ๊ก! เป็นไรมากรึเปล่าก็ไม่รู้ อากาศก็ยิ่งหนาวๆอยู่ห่มอุ่นรึเปล่า กินยารึยัง
ตอนที่ปวดหัวมากจะกล้าบอกแม่มั๊ยเนี่ย ไอ้ทีนนนนนนนนนนนนแม่งงงงงงงงงง
กูจะเป็นบ้าเพราะมึงอยู่แล้วรู้มั๊ย?
“แม่ต้นไปบ้านทีนนะ”
“มันดึกแล้วนะต้น!”
“ครับ”ให้ดึกกว่านี้ผมก็จะไปอยู่ดี ผมไม่สนคำพูดของแม่เพราะผห่วงอีกคนมากกว่า
ทีนรอหน่อยนะ
-บ้านทีน-
ก๊อก ก๊อก
“ทีนคงหลับแล้วมั้งลูก”
“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ”ผมกล่าวขอบคุณ แม่ทีนก่อนจะเอื้อมไปเปิดประตูเบาๆ
ทันทีที่กว้าเข้าไปในห้องผมก็สัมผัสได้ถึงความเย็นเฉียบและความมืด
และเสียงสะอื้นเล็กๆ นี่ถ้าไม่รู้ว่ามีคนอยู่นะผมคงคิดว่าเป็นผีไปแล้ว
“ทีน”
“. . .”
“ทีนครับ?”
“. . .”ผมค่อยกว้าขึ้นเตียงแล้วสอดตัวลงใต้ผ้าห่มผืนหนาแขนแกร่งคว้าเอวบางเข้ามากอดรั้งไว้แน่น
เพราะทีนขยับตัวหนีผมแถมดิ้นอีกต่างหาก เป็นอะไรเนี่ย
“อย่ามาจับ!
ออกไป!”ทีนพยายามแกะมือผมที่กอดอยู่ออก
“ทีนอย่าดิ้น
มันจะปวดหัวมากกว่าเดิมนะ”
“เรื่องของกู
อึก. . .ปล่อยกูนะไอ้คนใจร้าย”
“ทีน อย่างอแง!!”ผมพูดเสียงให้ดังขึ้นอีกหน่อยไม่ได้ตั้งใจจะทำให้กลัว เพียงแต่ตอนนี้ทีนดูจะไม่ฟังอะไรเลย
“ปล่อยกูนะ.
. .กูจะ. . .เลิกกับมึง”
“ห๊ะ!”ราวกับสติขาดพึง! คำนี่อีกแล้ว? เลิกเหรอฝันไปเถอะ!!
ร่างสูงลุกขึ้นคร่อมตัวร่างบางไว้พร้อมกับขึงแขนทั้งสองข้างไม่ให้ดิ้นไปมากกว่านี้
“ปล่อยยยยยยยยยยย”
“ทีน!!
ถ้าไม่เงียบกูจะปล้ำมึงจริงๆนะ!!”
“. . .อึก.
. .”แม้ห้องทั้งห้องจะมืดแต่สายตาผมก็สามารถมองเห็นแวดตาที่คลอไปด้วยน้ำตาของอีกคนได้อย่างชัดเจน
ทำไมชอบร้องไห้?
“เป็นอะไร?”
“. . .”
“ทีนกูถามมึงอยู่นะ
ทำไมอยู่ๆดีๆถึงบอกจะเลิกกับกู”ผมเอ่ยถามเสียงเรียบๆ
แค่บอกให้ห่างกูก็จะตายอยู่แล้วนี่บอกให้เลิกกะจะฆ่ากันเลยรึไง
“ถ้าไม่ได้รักกันแล้วจะคบต่อทำไม”
“ก็บอกแล้วไงว่าระ.
. .”
“ถ้าไม่รู้สึกอย่าพูดคำนั้นออกมา!!!
เอาไว้ไปบอกพี่แอนของมึงเถอะ”
“พี่แอน?
นี่มึงคิดว่ากูกับพี่แอนแอบคบกัน?”
“เรื่องของมึง”ทีนว่าพลางเบี่ยงหน้าหนี
“ทีนกูบอกมึงไปหลายครั้งแล้วนะว่ากูกับพี่แอนไม่ได้เป็นอะไรกันพี่เขาก็แค่อยากมีเพื่อนคุยตอนทะเลาะกับแฟนเฉยๆ”
“ไม่อยากรู้อย่ามาพูดให้ฟัง”
“ก็ได้
กูไม่พูดให้ฟังก็ได้งั้นจะ ทำ แทนละกัน”ใบหน้าคมซุกไซร้ซอกคอขาวๆอย่างอ้อยอิ่ง กดเม้นขบให้เกิดรอยแดงจางๆ
เหมือนทีนเพิ่งจะรู้ความหมายของคำว่า ทำ ของต้น
ร่างบางดิ้นหนักกว่าเดิมทันทีที่สัมผัสได้ถึงริมฝีปากอุ่นที่กำลังรุกรานอยู่บริเวณรอบคอตัวเอง
“ไอ้ต้น ปล่อย!!”
“อื้อมม”ริมฝีปากหนาเลื่อนขึ้นมาประกบปิดปากของอีกคน HOT KISS ค่อยๆหล่อมละลายคนใต้ร่างให้อ่อนแรงลง ร่างสูงเปลี่ยนจากจูบธรรมดาให้มันให้มันร้อนแรงยิ่งขึ้น
ลิ้นเล็กเริ่มซุกซนสอดเข้าไปหาความหวานในโพรงปากของอีกคน
ความละมุนจากร่างสูงทำให้สติที่ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้วเพราะพิษไข้เริ่มคล้อยตาม
“อื้มมมมมม”เสียงครางหวานลอดออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ต้นปล่อยแขนที่ตรึงไว้ให้เป็นอิสระแล้วก้มลงต่ำรื้นเสื้อของร่างบางขึ้นจนเผยให้เห็นความขาวหน้ากินไปทั้งตัว
ลิ้นร้อนๆเริ่มรู้หน้าที่ตัวเองก้มลงสะกิดจุดเล็กๆสีชมพู
ทั้งสองข้างสลับกันให้ชูชันขึ้น
“อ๊ะ.
. .อ๊ะ ต้น”
“อย่าร้องดังดิเดี๋ยวแม่ได้ยิน”
“อ๊ะ.
. .กู. . .ยังโกรธมึงอยู่นะ. . .อื้มมม~”
“ก็กำลังง้ออยู่นี่ไง”ว่าเสร็จมือหนาเลื่อนลงไปเล่นกับแก่นกายที่อยู่ภายใต้กางเกงนอนของอีกคน
“ต้น อย่า.
. .นะ”ถึงจะปฏิเสธขนาดไหนก็อดยอมรับไม่ได้ว่าสิ่งที่ต้นกำลังทำอยู่นี่รู้สึกดีไม่น้อย
“ไม่ทันแล้ว”ร่างสูงจัดการดึงกางเกงผ้าบางๆออก แล้วครอบแกนกายเล็กไว้ในปากรูดขึ้นลงเพื่อสร้างความเสียวซ่านให้กับอีกคน
“อ๊ะ.
. .อ๊ะ . . .อื้มม ต้น อ่า~”ความรู้สึกแปลกๆแล่นเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว
นิ้วเรียวยาวของอีกคนกดเข้ากับช่องทางอ่อนนุ่มกดเข้าๆออกๆ
และเพิ่มจำนวนนิ้วจากหนึ่งเป็นสอง สาม ทั้งลึกและแรงจนร่างบางต้องแอ่นตัวรับตาม
“ต้น
ไม่ไหวแล้วเร็วหน่อย”ร่างสูงเพิ่มจังหวะการโลมเลียส่วนหน้าและหลังให้ถึงขีดสุด
เพื่อร่างบางจะได้ไปถึงฝั่ง
“อ๊ะ.
. .อ๊ะ. . .อ่าาาา~”ร่างกายกระตุกเกร็ง
น้ำหวานถูกฉีดพุ่งออกมาเต็มปากของต้น ร่างสูงจัดการเลียทำความสะอาดก่อนจะไม่ปล่อยให้ร่างบางพักหายใจ
แกนกายขนาดใหญ่ค่อยๆสอดใส่เข้ากับช่องทางอ่อนนุ่มรวดเดียว จนทีนรู้สึกเจ็บ
“มันเจ็บนะ!!”
“ขอโทษครับ”ต้นก้มลงจูบปากอีกคนเพื่อให้ผ่อนคลาย
เมื่อรู้สึกว่าทีนพอจะรับสิ่งแปลกปลอมจากช่องทางได้แล้ว
จังหวะการสอดใส่เข้าออกจึงเริ่มขึ้น
“อ๊ะ .
. .อ๊า ต้น”
“อื้มม ทีน
อ๊ะ!”
“อ๊ะ. .
.อื้มมมม”เสียงครางทั้งสองคนดังแข่งกันก้องไปทั่วห้อง
ใบหน้าหวานปรือตาเงยหน้ามองต้นอย่างยั่วยวนเพราะแรงอารมณ์
สองแขนยกขึ้นคล้องคอแอ่นสะโพกรับทุกจังหวะที่ร่างสูงหมอบให้
“อ๊ะ.
. .อ่า. . .อ๊า. . .ต้นเร็วอีกใกล้แล้ว”
“ได้เลยครับ อ๊ะ. . .อ๊า. . .อืมมมม”
พั่บๆๆๆ
“อ๊ะ.
. .อ๊า อ๊าส์~”
“อืมมมมมมมมมมม”น้ำอุ่นๆถูกฉีดเข้าช่องทางหลังเมื่อถึงฝั่ง
ด้านหน้าก็มีน้ำของหวานขึ้นทีนเลอะเต็มหน้าท้องเช่นกัน
ต้นหยิบผ้าใกล้ๆมือขึ้นมาเช็ดทำความสะอาดให้ทีนก่อนจะล้มตัวนอนลงข้างๆ
00:00 25/12/53
“เที่ยงคืนพอดี
แมรี่คริสมาส”ต้นกระซิบบอกข้างหูของร่างบาง
ทีนพลิกตัวหันหลังหนีด้วยความน้อยใจ ที่ทำไปเพราะอยากแค่นั้นเหรอ?
“พรุ่งนี้ไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้านะ”
“ทีน.
. .”
“เลิกกันเถอะ”
จุ๊บ!
ร่างสูงประทับรอยจูบลงบนแผ่นหลังสองแขนวาดโอบกอดอีกคนจากทางด้านหลัง
“ขอของขวัญหน่อยได้มั๊ย?ก่อนจะเลิกกัน”
“. . .”
“นะทีน
ขอครั้งสุดท้ายแล้วจะไม่ขออะไรอีกเลย”
“อะไร”
“ช่วยผูกมัดกูที
กูไม่อยากไปไหนทั้งนั้น ไม่อยากเลิกไม่อยากตัดใจ ไม่อยากให้มึงเมินไม่อยากห่างมึง
ผูกมัดกูที”
“ถ้ากูให้ของขวัญชิ้นนี้กับมึง
มึงจะไม่มาเสียใจทีหลังใช่มั๊ย?”
“ไม่.
. .แน่นอน”
“กูขอถามครั้งสุดท้าย
มึงยังรักกูอยู่มั๊ย?”
“รักที่สุด
รักมาก”ทีนพลิกตัวหันกลับมาซุกอ้อมกอดที่ตัวเองร้องหามาตลอดทั้งวัน
ความน้อยใจความโกรธที่เคยเจอมาพังทลายเพราะคำว่ารักที่ออกจากปากของต้นคนเดียว
“รักษาของขวัญชิ้นนี้ให้ดีนะ
เพราะนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่กูจะให้ของขวัญชิ้นนี้กับมึง”
*THE
ENT*
ความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบลงต่อไห้ครบไวๆนะ อยากรู้ว่าต่อไปจะเป็นไง อย่าโกรธกันนานนักหล่ะ ^^'
ตอบลบความน้อยใจความโกรธที่เคยเจอมาพังทลายเพราะคำว่ารักที่ออกจากปากของต้นคนเดียว อร๊ายยยยย >//////<
ตอบลบ