CH:2

CH:2 ขอของขวัญ

23/12/53

“ถ้าชอบผู้หญิงก็เลิกกับกู!!”

“ฟังก่อนได้มั๊ยวะ เอ๊ะอะก็ด่าก็เหวี่ยง กูก็คนนะเจ็บเป็น”

ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่เต็มไปด้วยอารมณ์มาคุอย่างหนัก ใบหน้าที่เฉยชาของร่างหนาทำให้ทีนถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ร่างบางทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเตียงหันหลังให้กับอีกคน ที่เรื่องมันเป็นแบบนี้เพราะแอบไปเห็นต้นคุยแชทกับผู้หญิงคนหนึ่งก็ไม่แปลกหรอกที่ผู้ชายจะคุยแชทกับผู้หญิง แต่ผู้ชายคนนี้คือของผม ของผมคนเดียว ต้นไม่มีสิทธิ์ไปบอกรักใครหรือชมใครว่าน่ารักนอกจากผม!! ผมอาจจะเห็นแก่ตัว ใช่ เพราะรักไงถึงเห็นแก่ตัวแบบนี้

“อึก. . .จะให้ฟังอะไรละ? ในเมื่อมึงเป็นคนพิมพ์แบบนั้นส่งไปเอง”เสียงสะอื้นดังกลบความเงียบเมื่อครู่ ต้นค่อยๆย่างกว้าเดินมาสวมกอดข้างหลังร่างบางใบหน้าคมเกยที่ไหล่

“ก็แค่ขำน่ะๆ คิดไรมาก ทีนก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าคนที่ต้นรักมีแค่คนเดียว”ขำๆ? แต่เท่าที่ดูผมขำไม่ออกเลยนะ

“ลองห่างกันมั๊ย? เพื่อว่าต้นจะคิดอะไรได้”ไม่ใช่ไม่เจ็บนะที่พูดออกไปแบบนั้น แต่ผมรู้สึกว่าต้นกำลังสับสน สับสนว่าตอนนี้รักใคร?

“ . . .”

“กลับไปคิดๆดีแล้วค่อยมาพูดคำว่ารักให้ฟังใหม่เมื่อแน่ใจดีกว่านะ”

“งี่เง่า. . .ไม่เคยจะเชื่อใจกันหรอก”ต้นพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป ไม่ใช่ไม่เชื่อใจ. . .แค่อยากให้เวลาเราได้ลองห่างกันและคิดดูให้ดีๆต่างหาก ถ้าไปต่อด้วยกันไม่ได้หรือเจอคนที่ดีกว่า จะไม่รั้งไว้เลย. . .

24/12/53

แสงแดดเพียงเล็กน้อยสาดส่องลอดผ้าม่านเข้ามา ร่างบางกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่ความง่วงอุณหภูมิที่ลดลงทำให้รอบกายหนาวเย็นขึ้น ในหัวรู้สึกหนักอึ้งสองมือยกขึ้นกุมศีรษะไว้อย่างมึนๆ คงเป็นผลมาจากการร้องไห้เมื่อคืนละมั้ง ผมล้มตัวนอนกับเตียงอีกครั้งมือคว้าหาโทรศัพท์กดหาเบอร์ของต้นอย่างเคยชิน. .เดี๋ยวนะ! ผมจะโทรไปหาเขาเพื่ออะไรกัน เฮ้อ. . .

*PART’ต้น*

เชี่ยยยยยยยยยยยย หนาวววววววววววววววมากกกกกกกกเลยครัช ไม่อาบแม่งละน้ำ ไปโรงเรียนแบบนี้ละ ไม่สกปรกหรอกในความคิดผมนะ แล้วหนาวๆแบบนี้ทีนมันจะตื่นยังเนี่ย รายนั้นยิ่งเป็นคนป่วยง่ายอยู่ อ้าว!แล้วเรื่องอะไรที่ผมต้องไปนึกถึงมันล่ะเนี่ย  ลืม ลืม ลืมไปเลยนะไอ้ต้น เขาก็บอกอยู่ว่าให้ห่าง. . .ห่างทำไมวะ!! นึกแล้วก็หงุดหงิด ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ผมก็แค่แชทคุยกับพี่แอนธรรมดาเหมือนทุกวันแล้วเมื่อวานทีนเกิดบ้าอะไรขึ้นมาถึงมาพาลใส่ผมละเนี่ย ช่างแม่งเหอะถ้าอยากห่างก็จะห่างให้จนกว่าจะพอใจเลย ฮึ๊ย!

-โรงเรียน-

บรรยากาศในชั้นเรียนเต็มไปด้วยความคึกคักเหมือนเช่นทุกวัน เสียงพูดคุยของเพื่อนร่วมห้องดังแข่งจนฟังไม่ได้ศัพท์ว่าแต่ละคนพูดอะไร จะมีเพียงกลุ่มน้อยเท่านั้นที่นั่งเงียบๆและทำการบ้าน ตอนนี้เวลาก็ปาไปเก้าโมงกว่าแล้ว ครูก็ยังไม่เช้าสอนสงสัยไม่มาแล้วมั้ง สายตาเหลือบมองที่นั่งๆข้างอย่างสงสัย จากที่เคยมีคนฟุบหลับอยู่เป็นประจำ ตอนนี้มันกลับว่างเปล่า ทำไมทีนไม่มาโรงเรียน

ตึ๊ง!

เสียงทักแชทในโทรศัพท์ของผมดังขึ้น หน้าจอสี่เหลี่ยมเด้งเตือน

[แอน:ทำไรอยู่อ่า~]

ต้น:รอเรียนครับ พี่ละ?

[แอน:รอเรียนเหมือนกัน ต้นพี่ทะเลาะกับแฟนอีกแล้วอ่ะ ตอนเย็นออกมาหาหน่อยได้มั๊ย]

ต้น:อ้าว! ไหนว่าเคลียร์กันแล้วไง

[แอน:T-T]

ต้น:เฮ้ย!! พี่อย่าเพิ่งร้อง โอเคๆๆๆ เดี๋ยวตอนเย็นเจอกัน

[แอน:อืม ที่ร้านเดิมนะ พี่ไปเรียนละ บายๆ]

ผมปิดโปรมแกรมแชทลงพร้อมเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง ไม่เรียนแม่งละครูแม่งก็ไม่เข้าสอนไปร้านเกมดีกว่า สองขากว้าเดินออกจากห้องและเดินลงตึกเรียน เส้นทางต่อไปคือซอกตึกเก่าๆที่มีกำแพงกั้นไว้ระหว่างถนนข้างนอกกับบริเวณในโรงเรียน ผมกระโดดออกอย่างง่ายดายโคยไม่เกิดความผิดพลาดใดๆผมทำบ่อยครับไม่ใช่บ่อยธรรมดานะ บ่อยมากกกกกกกกกกกเลยไม่ค่อยสนใจว่าจะมีกล้องหรือใครผ่านมาเห็นรึเปล่า นอกจากทีนถ้าอตอนนี้เจ้าตัวอยู่ด้วยผมคงโดนบ่นหูชา คิดถึงมันอีกล่ะ= =เฮ้อออออออออ พอๆเลิกคิดถึงคนใจร้ายได้แล้วไอ้ต้นเฮ้ย!

*PART’ทีน*

“ไปหาหมอมั๊ย?ทีน ตัวร้อนๆนะเรา”

“แม่โทรหาต้นให้หน่อย”ไม่เอาไม่ห่างแล้ว ผมอยากเจอต้นอ่ะ อยากเจอตอนนี้เดี๋ยวนี้ด้วย อยากกอด

“อ่าๆได้เดี๋ยวโทรให้แต่ตอนนี้นอนพักก่อนนะ เดี๋ยวตัวร้อนขึ้นมาอีกแล้วจะยุ่งอากาศยิ่งหนาวๆอยู่”แม่ว่าพลางดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมทั้งตัวให้ผม

“แม่อย่าลืมโทรหาต้นนะ”

“จ๊ะๆรู้แล้วเรานอนเถอะ”แม่เดินออกไปจากห้องไปทิ้งไว้แต่. .  .ผมที่นอนปวดหัวตุบๆอยู่บนเตียง ต้นขอโทษที่งี่เง่า. . .กลับมาดูแลทีนก่อนได้มั๊ย?

ตื๊ด. . .ตื๊ด. . .

ไม่ว่าแม่ของทีนจะโทรหาต้นกี่ครั้งสิ่งที่ได้กลับมาคือเสียงรอสายโดยไม่มีคนกดรับอย่างทุกครั้ง จนแม่ของทีนล้มเลิกไปแล้วเปลี่ยนไปใส่เสื่อคลุมตัวใหญ่เพื่อจะออกไปตลาดหาของมาโจ๊กให้ลูกชายสุดที่รักแทน

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็ประมาณสี่โมงเย็นพอดี สายตากวาดมองไปทั่วห้องหวังจะเห็นใครอีกคน แต่กลับไม่ ไม่มีใครเลย ต้นไม่มาเหรอ? ร่างบางพยุงตัวลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินตรงไปหาแม่ชั้นล่าง กลิ่นหอมของโจ๊กอ่อนๆลอยเข้าปะทะกับจมูกเรียกความหิวได้เป็นอย่างดี ไม่หิวก็แปลกดินอนทั้งวันตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย

“อ้าว! ตื่นแล้วเหรอ มาๆนั่ง แม่ทำเสร็จพอดี”ผมนั่งลงตามที่แม่บอก ถ้วยโจ๊กร้อนๆถูกยกมาวางตรงหน้า

“แม่ต้นยังไม่มาเหรอ?”

“ต้นไม่รับสายแม่อ่ะ โทรไปหลายรอบแล้วนะ”หรือว่าจะโกรธเราจริงๆนะ ขนาดแม่โทรไปยังไม่รับสายเลย ต้น. . .ทีนขอโทษ

ติ๊ง! ติ๊ง!

เสียงกริ๊งหน้าบ้านดังขึ้นบ่งบอกถึงแขกผู้มาเยือน ผมมองลอดบานเกร็ดตรงหน้าต่างออกไปในใจเภาวนาให้เป็นต้น

“ต้นรึเปล่า เดี๋ยวแม่ออกไปเปิดเอง ทีนกินต่อเถอะลูก”ผมพยักหน้าคำแม่ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินโจ๊กอุ่นๆในถ้วยต่อ

“ไง ไอ้ทีนทำไมไม่ไปโรงเรียนวะ”ความหวังพังทลาย เมื่ออีกคนที่ไม่ต้องการเจอไม่ใช่คนที่หวัง ‘ฟาร์’ เพื่อนรวมห้องคนหนึ่งที่ผมเริ่มจะสนิทกับมันในระยะพักหลังมานี่เดินเข้ามาตบบ่าพร้อมกับวางสมุดการบ้านไวให้บนโต๊ะ

“กูป่วย”ผมตอบสั่นๆตามนิสัย ถ้าไม่ใช่ต้นต่อให้ชวนคุยด้วยมากขนาดไหนผมก็จะไม่พูดยาวกว่านี้หรอก

“ป่วยจริงปะเนี่ย?”ฟาร์ว่าพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม

“จริง”

“เออๆ เชื่อๆก็ได้ นี่กูเอาการบ้านมาให้ทำๆด้วยเดี๋ยวแม่งก็ได้วิ่งแก้ศูนย์ตอนปิดเทอม”

“ขอบคุณ”

“มึงนี่ จะประหยัดคำพูดไปไหนวะ ทีอยู่กับไอ้ต้นคุยจ้อเลย แปลกคนจริงๆ”

“เรื่องของกู”

“ครับๆเรื่องของมึง เออ วันนี้กูเห็นไอ้ต้นกับแฟนมันด้วย โครตน่ารักเลย ตัวเล็กๆขาวๆผมสั้นๆ”

ฉึก!

เคร้ง!

ความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแล่นขึ้นมาจุกกลางอก ต้นอยู่กับใครนะ?

“ม. . .มึงว่าไงนะ ต้นอยู่กับใครนะ”

“แฟนมันไง ชื่อพี่แอนรึเปล่าวะกูก็จำไม่ได้ เห็นป้อนไอติมกันอยู่ร้านแถวหลังโรงเรียนอ่ะ โครตสวีทอ่ะมึง”ไอ้ฟาร์ พูดพลางทำหน้าเพ้อๆ ซึ่งมันตรงข้ามกับความรู้สึกผมตอนนี้โดยสิ้นเชิง น้ำตาที่แห้งเหือกไปแล้วจากเมื่อคืนก็กลับมารื้นรอบขอบตาอีกครั้ง ไหนบอกว่ารัก? คนรักกันเขาทำแบบนี้เหรอต้น

“เฮ้ย! มึงเป็นไรว่ะ ร้องไห้ทำไมกูตกใจนะเว้ย!”ไอ้ฟาร์ทำหน้างง ก่อนจะเอื้อมไปหยิบกระดาษเช็ดชู่มาให้

“มึง กูปวดหัวอีกแล้ววะ ขอไปนอนก่อนนะ”พูดเสร็จผมก็ลุกเดินขึ้นห้อง ปิดประตูและล้มตัวลงนอนลงกับเตียงเสียงสะอื้นดังขึ้นเป็นละลอกๆ นี่เราต้องเลิกกันจริงๆใช่มั๊ย? ผมทำอะไรผิดเหรอ ทำไมต้นต้องนอกใจผม หรือผมผิดที่ไม่ได้นอกใจต้นเหมือนที่มันทำ พอกันที ผม. . .ผมจะหยุดแล้ว

*PART’ต้น*

“ขอบใจมากที่นั่งเป็นเพื่อนพี่นะ”

“ครับ คุยกับแฟนดีๆนะครับ อย่าใช้อารมณ์มาก”

“จ้าๆ ไปนะ”พี่แอนโบกมือลาผม ก่อนที่เราจะแยกกันกลับบ้านใครบ้านมัน

 โย่วววววววววๆๆๆเย้ๆๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ~

เสียงเรียกข้าวของโทรศัพท์ผมดังขึ้น เสียงแม่ง= =ดังทีคนมองเต็ม แต่ผมแคร์ที่ไหนล่ะเด่นๆแบบนี้ละผมชอบ

“ฮัลโหล อะไรวะไอ้ฟาร์”

[มึง เพื่อนรักมึงป่วยอ่ะ รู้เรื่องปะเนี่ย]

“ใคร?ทีนน่ะเหรอ”

[ก็เออ ดิ หน้าจะป่วยหนักด้วยนะมึงเข้าไปดูหน่อยดิ]

“อ๋อ ไม่อ่ะ กูจะไปดูทำไมแม่เขาก็มี แค่นี้นะ”

[เฮ้ย! แต่มันร้องไห้ด้วยนะ]

“เอออออ แค่นี้นะ”ผมตัดสายไอ้ฟาร์อย่างไม่ใยดี แค่ทีนป่วยจะโทรมาบอกทำไม ป่วยได้ก็หายได้โดยไม่มีอยู่แล้ว ผมเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าก่อนจะกว้าขึ้นค่อมรถมอไซต์ขับกลับบ้าน

-บ้าน-

1นาที. . . .  2นาที. . . .10นาที. . . .

เฮ้อ. . . .เอาวะโทรก็โทร

รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโรคจิตยังไม่รู้ ตั้งแต่กลับบ้านมาสิ่งที่ทำคือ อาบน้ำแล้วกลับมานั่งจ้องโทรศัพท์ กินข้าวแล้วกลับมานั่งจ้องโทรศัพท์ หลับตาแล้วตื่นมานั่งจ้องโทรศัพท์ เดินวนไปวนมาในห้องแล้วกลับมานั่งจ้องโทรศัพท์ จนสุดท้ายตัดสินใจโทรหาทีน เห็นผมไม่แคร์อะไรแบบนี้ ผมก็ห่วงนะครับ

ตี๊ด.  .  .ตี๊ด.  .  .ตื๊ด. . .ทำไมไม่รับสักทีวะ

ตี๊ด.  .  .ตี๊ด.  .  .ตื๊ด. . .

ตี๊ด.  .  .ตี๊ด.  .  .ตื๊ด. . .

ตี๊ด.  .  .ตี๊ด.  .  .ตื๊ด. . .

โธ่เว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!! มือหนาขว้างโทรศัพท์ไปกลางเตียงอย่างแรงจนเสียงดัง ปุ๊ก! เป็นไรมากรึเปล่าก็ไม่รู้ อากาศก็ยิ่งหนาวๆอยู่ห่มอุ่นรึเปล่า กินยารึยัง ตอนที่ปวดหัวมากจะกล้าบอกแม่มั๊ยเนี่ย ไอ้ทีนนนนนนนนนนนนแม่งงงงงงงงงง กูจะเป็นบ้าเพราะมึงอยู่แล้วรู้มั๊ย?

“แม่ต้นไปบ้านทีนนะ”

“มันดึกแล้วนะต้น!”

“ครับ”ให้ดึกกว่านี้ผมก็จะไปอยู่ดี ผมไม่สนคำพูดของแม่เพราะผห่วงอีกคนมากกว่า ทีนรอหน่อยนะ

-บ้านทีน-

ก๊อก ก๊อก

“ทีนคงหลับแล้วมั้งลูก”

“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ”ผมกล่าวขอบคุณ แม่ทีนก่อนจะเอื้อมไปเปิดประตูเบาๆ ทันทีที่กว้าเข้าไปในห้องผมก็สัมผัสได้ถึงความเย็นเฉียบและความมืด และเสียงสะอื้นเล็กๆ นี่ถ้าไม่รู้ว่ามีคนอยู่นะผมคงคิดว่าเป็นผีไปแล้ว

“ทีน”

“. . .”

“ทีนครับ?”

“. . .”ผมค่อยกว้าขึ้นเตียงแล้วสอดตัวลงใต้ผ้าห่มผืนหนาแขนแกร่งคว้าเอวบางเข้ามากอดรั้งไว้แน่น เพราะทีนขยับตัวหนีผมแถมดิ้นอีกต่างหาก เป็นอะไรเนี่ย

“อย่ามาจับ! ออกไป!”ทีนพยายามแกะมือผมที่กอดอยู่ออก

“ทีนอย่าดิ้น มันจะปวดหัวมากกว่าเดิมนะ”

“เรื่องของกู อึก. . .ปล่อยกูนะไอ้คนใจร้าย”

“ทีน อย่างอแง!!”ผมพูดเสียงให้ดังขึ้นอีกหน่อยไม่ได้ตั้งใจจะทำให้กลัว เพียงแต่ตอนนี้ทีนดูจะไม่ฟังอะไรเลย

“ปล่อยกูนะ. . .กูจะ. . .เลิกกับมึง”

“ห๊ะ!”ราวกับสติขาดพึง! คำนี่อีกแล้ว? เลิกเหรอฝันไปเถอะ!! ร่างสูงลุกขึ้นคร่อมตัวร่างบางไว้พร้อมกับขึงแขนทั้งสองข้างไม่ให้ดิ้นไปมากกว่านี้

“ปล่อยยยยยยยยยยย”

“ทีน!! ถ้าไม่เงียบกูจะปล้ำมึงจริงๆนะ!!”

“. . .อึก. . .”แม้ห้องทั้งห้องจะมืดแต่สายตาผมก็สามารถมองเห็นแวดตาที่คลอไปด้วยน้ำตาของอีกคนได้อย่างชัดเจน ทำไมชอบร้องไห้?

“เป็นอะไร?”

“. . .”

“ทีนกูถามมึงอยู่นะ ทำไมอยู่ๆดีๆถึงบอกจะเลิกกับกู”ผมเอ่ยถามเสียงเรียบๆ แค่บอกให้ห่างกูก็จะตายอยู่แล้วนี่บอกให้เลิกกะจะฆ่ากันเลยรึไง

“ถ้าไม่ได้รักกันแล้วจะคบต่อทำไม”

“ก็บอกแล้วไงว่าระ. . .”

“ถ้าไม่รู้สึกอย่าพูดคำนั้นออกมา!!! เอาไว้ไปบอกพี่แอนของมึงเถอะ”

“พี่แอน? นี่มึงคิดว่ากูกับพี่แอนแอบคบกัน?”

“เรื่องของมึง”ทีนว่าพลางเบี่ยงหน้าหนี

“ทีนกูบอกมึงไปหลายครั้งแล้วนะว่ากูกับพี่แอนไม่ได้เป็นอะไรกันพี่เขาก็แค่อยากมีเพื่อนคุยตอนทะเลาะกับแฟนเฉยๆ”

“ไม่อยากรู้อย่ามาพูดให้ฟัง”

“ก็ได้ กูไม่พูดให้ฟังก็ได้งั้นจะ ทำ แทนละกัน”ใบหน้าคมซุกไซร้ซอกคอขาวๆอย่างอ้อยอิ่ง กดเม้นขบให้เกิดรอยแดงจางๆ เหมือนทีนเพิ่งจะรู้ความหมายของคำว่า ทำ ของต้น ร่างบางดิ้นหนักกว่าเดิมทันทีที่สัมผัสได้ถึงริมฝีปากอุ่นที่กำลังรุกรานอยู่บริเวณรอบคอตัวเอง

“ไอ้ต้น ปล่อย!!”

“อื้อมม”ริมฝีปากหนาเลื่อนขึ้นมาประกบปิดปากของอีกคน HOT KISS ค่อยๆหล่อมละลายคนใต้ร่างให้อ่อนแรงลง ร่างสูงเปลี่ยนจากจูบธรรมดาให้มันให้มันร้อนแรงยิ่งขึ้น ลิ้นเล็กเริ่มซุกซนสอดเข้าไปหาความหวานในโพรงปากของอีกคน ความละมุนจากร่างสูงทำให้สติที่ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้วเพราะพิษไข้เริ่มคล้อยตาม

“อื้มมมมมม”เสียงครางหวานลอดออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ต้นปล่อยแขนที่ตรึงไว้ให้เป็นอิสระแล้วก้มลงต่ำรื้นเสื้อของร่างบางขึ้นจนเผยให้เห็นความขาวหน้ากินไปทั้งตัว ลิ้นร้อนๆเริ่มรู้หน้าที่ตัวเองก้มลงสะกิดจุดเล็กๆสีชมพู ทั้งสองข้างสลับกันให้ชูชันขึ้น

“อ๊ะ. . .อ๊ะ ต้น”

“อย่าร้องดังดิเดี๋ยวแม่ได้ยิน”

“อ๊ะ. . .กู. . .ยังโกรธมึงอยู่นะ. . .อื้มมม~”

“ก็กำลังง้ออยู่นี่ไง”ว่าเสร็จมือหนาเลื่อนลงไปเล่นกับแก่นกายที่อยู่ภายใต้กางเกงนอนของอีกคน

“ต้น อย่า. . .นะ”ถึงจะปฏิเสธขนาดไหนก็อดยอมรับไม่ได้ว่าสิ่งที่ต้นกำลังทำอยู่นี่รู้สึกดีไม่น้อย

“ไม่ทันแล้ว”ร่างสูงจัดการดึงกางเกงผ้าบางๆออก แล้วครอบแกนกายเล็กไว้ในปากรูดขึ้นลงเพื่อสร้างความเสียวซ่านให้กับอีกคน

“อ๊ะ. . .อ๊ะ . . .อื้มม ต้น อ่า~”ความรู้สึกแปลกๆแล่นเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว นิ้วเรียวยาวของอีกคนกดเข้ากับช่องทางอ่อนนุ่มกดเข้าๆออกๆ และเพิ่มจำนวนนิ้วจากหนึ่งเป็นสอง สาม ทั้งลึกและแรงจนร่างบางต้องแอ่นตัวรับตาม

“ต้น ไม่ไหวแล้วเร็วหน่อย”ร่างสูงเพิ่มจังหวะการโลมเลียส่วนหน้าและหลังให้ถึงขีดสุด เพื่อร่างบางจะได้ไปถึงฝั่ง

“อ๊ะ. . .อ๊ะ. . .อ่าาาา~”ร่างกายกระตุกเกร็ง น้ำหวานถูกฉีดพุ่งออกมาเต็มปากของต้น ร่างสูงจัดการเลียทำความสะอาดก่อนจะไม่ปล่อยให้ร่างบางพักหายใจ แกนกายขนาดใหญ่ค่อยๆสอดใส่เข้ากับช่องทางอ่อนนุ่มรวดเดียว จนทีนรู้สึกเจ็บ

“มันเจ็บนะ!!”

“ขอโทษครับ”ต้นก้มลงจูบปากอีกคนเพื่อให้ผ่อนคลาย เมื่อรู้สึกว่าทีนพอจะรับสิ่งแปลกปลอมจากช่องทางได้แล้ว จังหวะการสอดใส่เข้าออกจึงเริ่มขึ้น

“อ๊ะ . . .อ๊า ต้น”

“อื้มม ทีน อ๊ะ!”

“อ๊ะ. . .อื้มมมม”เสียงครางทั้งสองคนดังแข่งกันก้องไปทั่วห้อง ใบหน้าหวานปรือตาเงยหน้ามองต้นอย่างยั่วยวนเพราะแรงอารมณ์ สองแขนยกขึ้นคล้องคอแอ่นสะโพกรับทุกจังหวะที่ร่างสูงหมอบให้

“อ๊ะ. . .อ่า. . .อ๊า. . .ต้นเร็วอีกใกล้แล้ว”

“ได้เลยครับ  อ๊ะ. . .อ๊า. . .อืมมมม”

พั่บๆๆๆ

“อ๊ะ. . .อ๊า อ๊าส์~”

“อืมมมมมมมมมมม”น้ำอุ่นๆถูกฉีดเข้าช่องทางหลังเมื่อถึงฝั่ง ด้านหน้าก็มีน้ำของหวานขึ้นทีนเลอะเต็มหน้าท้องเช่นกัน ต้นหยิบผ้าใกล้ๆมือขึ้นมาเช็ดทำความสะอาดให้ทีนก่อนจะล้มตัวนอนลงข้างๆ

00:00  25/12/53

“เที่ยงคืนพอดี แมรี่คริสมาส”ต้นกระซิบบอกข้างหูของร่างบาง ทีนพลิกตัวหันหลังหนีด้วยความน้อยใจ ที่ทำไปเพราะอยากแค่นั้นเหรอ?

“พรุ่งนี้ไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้านะ”

“ทีน. . .”

“เลิกกันเถอะ”

จุ๊บ!

ร่างสูงประทับรอยจูบลงบนแผ่นหลังสองแขนวาดโอบกอดอีกคนจากทางด้านหลัง

“ขอของขวัญหน่อยได้มั๊ย?ก่อนจะเลิกกัน”

“. . .”

“นะทีน ขอครั้งสุดท้ายแล้วจะไม่ขออะไรอีกเลย”

“อะไร”

“ช่วยผูกมัดกูที กูไม่อยากไปไหนทั้งนั้น ไม่อยากเลิกไม่อยากตัดใจ ไม่อยากให้มึงเมินไม่อยากห่างมึง ผูกมัดกูที”

“ถ้ากูให้ของขวัญชิ้นนี้กับมึง มึงจะไม่มาเสียใจทีหลังใช่มั๊ย?”

“ไม่. . .แน่นอน”

“กูขอถามครั้งสุดท้าย มึงยังรักกูอยู่มั๊ย?”

“รักที่สุด รักมาก”ทีนพลิกตัวหันกลับมาซุกอ้อมกอดที่ตัวเองร้องหามาตลอดทั้งวัน ความน้อยใจความโกรธที่เคยเจอมาพังทลายเพราะคำว่ารักที่ออกจากปากของต้นคนเดียว

“รักษาของขวัญชิ้นนี้ให้ดีนะ เพราะนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่กูจะให้ของขวัญชิ้นนี้กับมึง”

*THE ENT*

CH:1

CH:1 เป็นห่วงvsอย่างอนนะ

“กินข้าวยัง?”

[ยัง เพิ่งซ้อมเสร็จ]

“ดูแลตัวเองหน่อยดิวะ”

[กูรู้น่า~]ปลายสายบ่นเสียงเอือมๆ- - วันๆโทรมาหากันทีไรก็เอาแต่ถามคำถามว่า กินข้าวยัง? ประโยคเดิมซ้ำๆจนคนปลายสายรู้สึกเบื่อหน่าย จะห่วงอะไรกันนักหนาว่ะ= =*

“อย่านอนดึกล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงแข่ง”เจ้าของประโยคบอกด้วยความเป็นห่วงอยู่ห่างกันขนาดนี้ไม่ห่วงกันก็บ้า>o< หวงด้วยนะก็อีกคนใช่ว่าจะไม่เนื้อหอม- - ถึงแม้จะรู้นะว่าอีกคนไปทำชื่อเสียงให้โรงเรียน แต่ทำไมต้องเป็นเขาด้วยล่ะที่รู้สึกเหงา. . .

[ต้น! กูโตแล้วนะ กูรู้ว่าต้องทำอะไร แค่นี้นะ ตี๊ด. . .ตี๊ด. . .]

O_O!

เหี้ยยยยยย แม่งตัดสายกู!ผมทึ้งผมตัวเองอย่างหัวเสีย อะไรว่ะ?!ผมก็แค่อยากให้มันรู้ว่าผมเป็นห่วง เออ! ดี! งั้นกูจะไม่โทรไปหามึงอีกแล้ว อยากทำอะไรทำเลย!! ต้นจะไม่ยุ่ง. . .งอน

สามวันต่อมา. . .

“พี่ต้นๆ ตื่นๆแม่เรียกให้ไปกินข้าว”สองมือเล็กๆของน้องสาวเขย่าที่แขนผมเบาๆ เพื่อเป็นการปลุกผมจากโลกแห่งความฝัน

“อือ~ น้ำหวานพี่ปวดหัวบอกแม่ด้วยว่าพี่ไม่ไปโรงเรียน”ว่าพลางยกผ้าห่มคุมโปงเพื่อหลีกเลี่ยงการปลุกจากเจ้าตัวเล็ก

“ไม่ต้องมาโกหกหนูเลยน๊า~ ตื่นๆ”ความพยายามของเจ้าตัวเล็กยังไม่ลดละ สองขาเล็กกระโดดขึ้นเตียงคนเป็นพี่ มือน้อยๆดึงผ้าห่มออกให้พ้นทาง

“น้ำหวาน!!พี่จะนอน”ผมบ่นอย่างงัวเงีย สายตาจ้องมองไปที่น้องจอมป่วน

“พี่ต้น เมื่อวานพี่ต้นก็หยุดแล้วนะ วันนี้ต้องไปโรงเรียนสิ”

“พี่ปวดหัว ไปๆออกไปได้แล้วพี่จะนอน”มือโบกไล่น้ำหวานดวงตาปรือปิดเตรียมจะหลับ เฮ้อ...จะให้ไปโรงเรียนตอนนี้ก็ไม่มีอารมณ์หรอก ก็อารมณ์ผมตอนนี้น่ะมลายหายไปกลายเป็นความ ‘คิดถึง’อีกคนหมดแล้ว ฮือออออY-Yทีนไม่ยอมรับโทรศัพท์ผมเลยอ่ะ นี่มัน2วันแล้วนะ โทรไปกี่ครั้งก็ได้ยินแต่. . .

‘ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกสายไม่ว่างในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งคะ’ฮือออออออออออออใครก็ได้เอาอิคลอเซ็นเตอร์ไปเก็บที กูอยากคุยกับเมียกูโว้ยTWT

ก๊อก ก๊อก

“น้ำหวานเดี๋ยวพี่ปลุกเอง ออกไปกินข้าวเถอะ”น้ำเสียงคุ้นๆดังลอดผ้าที่ผมหยิบขึ้นมาคุมตัวอีกครั้งดังขึ้น แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้การนอนของผมมีปัญหาเท่าไร

“คะ ชิ!ไอ้พี่ต้นบ้า!!”เจ้าตัวเล็กกระโดดลงจากเตียงและเดินออกจากห้องไป เหลือไว้แต่ไอ้ขี้ดื้อที่นอนไม่ยอมตื่นและเจ้าของเสียงคุ้นๆไว้ในห้องสองคน

“ต้น”

“อือออ~อย่ายุ่งจะนอน”มือหนาปัดไล่มือที่เขย่าไหล่ออก

“ต้น”

“. . .”

“ต้น”

“. . .”

“ไอ้ต้นมึงจะตื่นมั๊ย!!!”แรงถีบจากปลายเท้าของใครบางคน ส่งผมให้ร่างที่นอนอยู่บนเตียงเมื่อครู่ไปกองอยู่ที่พื้น

“ใครวะ!”น้ำเสียงกระชากดังขึ้น ดวงตาคมเบิ้กมองอีกคน

“กูเอง”

“เชี้ย! ทีน O_O!”

“เออ กูเองทำไม แม่งเฮ้ย กูอุส่าห์กลับมาก่อนถึงวันกำหนดเพื่อมาหามึง แต่มึงกลับมาเอาแต่นอนเนี่ยนะ กูกลับล่ะ”ขณะที่ทีนตั้งท่าจะเดินออกจากห้อง ก็มืออ้อมกอดของผมคว้าไว้ได้ทันเสียก่อน

หมับ!

“เดี๋ยวดิ กูขอโทษก็ได้อย่าพึ่งไปนะ”แขนแกร่งโอบกอดเอวบางของอีกคน

“ก็กูปลุกแล้วมึงเอาแต่นอน ช่างเถอะกูจะกลับแล้วปล่อย”

“อย่าพึ่งงอนดิครับ โอเคๆไม่นอนแล้ว”

“งั้นไปอาบน้ำ เจ็ดโมงกว่าแล้วเร็วๆกูให้เวลา5นาที”

“ครับ! รับทราบ”

จุ๊บ

ริมฝีปากหนาประทับเข้ากับแก้มนุ่มๆก่อนจะชิงหนีเข้าห้องน้ำ

“-////////////-ไอ้บ้าต้น”

ณ โรงเรียนของเราหน้าอยู่

-พักกลางวัน-

เสียงจ้อแจดังคับสถานที่ที่ไม่เล็กมากไม่ใหญ่มาก แต่เป็นสถานที่ที่ค่อนข้างสำคัญกับนักเรียนและคุณครูหลายท่านในเวลานี้ โรงอาหารนั้นเอง. . .ไม่อยากจะโม้ว่าโรงอาหารโรงเรียนผมนั้นแสนจะไม่เหมือนใครและวิเศษอีกด้วย อยากรู้ละสิว่าวิเศษยังไง?

ก็วิเศษตรงที่. . .

มีทีนนั่งกินข้าวอยู่ตรงหน้าผมไง ฮิ้วๆๆๆๆ(อ้วกกกกกกกกกก)แต่จะว่ากินได้มั๊ยนะ หรือทานดีไม่ใช่ละแดกดีกว่า ใช่ครับตอนนี้ผมกำลังนั่งมองทีนน้อยของผมที่กำลังก้มหน้าก้มตาแดกข้าวอย่างเอร็ดอร่อย

“ไปแข่ง ครูเลี้ยงไม่ดีเหรอวะ”

“ทำไม?”ทีนตอบทั้งๆที่ไม่ได้เงยหน้า

“ก็ดูมึงกินดิ อย่างกะตายอดตายอยาก”

“เสือก”คำพูดคำจามึงไพเราะเสนาะหูกูดีเนอะ= =

“แล้วนี้ ทำไมไม่รับโทรศัพท์กูตั้ง2วัน”

“ซ้อมอยู่ไม่วาง”ทีนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่มันกลับสร้างความขุ่นมัวในใจของผมเล็กน้อย

“แค่รับแล้วคุยกันไม่กี่นาทีเอง”น้อยใจวะไม่ได้คุยกันตั้ง2วันผมเหงาแทบแย่ แต่ดูทีนดิแม่งเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย

“รับแล้วก็คุยกันแต่ประโยคเดิมๆเบื่อ”

“. . .”เบื่อ? ผมถึงกับสตั๊นไป10วิ ผมทำเพราะความเป็นห่วงแต่อีกคนกลับมองว่ามันหน้าเบื่อ เบื่ออะไร? เบื่อประโยคที่ผมพูด? เบื่อที่ผมโทรไป หรือ เบื่อผม?

“อิ่มแล้ว”ทีนบอกพร้อมกับหยิบกระเป๋าพาดบ่า

“อือ”

“เย็นนี้กูมีซ้อม มึง. . .”

“เดี๋ยวกูกลับเองก็ได้”ผมพูดขึ้นก่อนที่ทีนจะได้พูดจบประโยคแล้วเดินหนีขึ้นห้องเรียนโดยไม่ได้ฟังเสียงเรียกของทีนเลยสักนิด

ตลอดคาบเรียนภาคบ่ายสิ่งที่ครูสอนอยู่หน้าห้องไม่ได้ลอยเข้าสมองผมเลยสักนิดในหัวมีแต่คำว่าเบื่อของทีนเต็มไปหมด ผมเริ่มสงสัยแล้วสิว่าที่ผ่านมาทีนเบื่อผมมากี่ครั้งแล้ว ผมเผลอไปทำอะไรให้ทีนรำคาญมากไปรึเปล่านะ แล้วที่คบกันอยู่นี่ ฝืนใจกันรึเปล่า?. . .

“คิดไรอยู่”คนนั่งข้างๆถามขึ้น เปลือกตาเปรือเตรียมจะหลับ

“เปล่า”

“เปล่าอะไรเห็นอยู่ว่าคิด”

“มึงนอนไปเถอะไม่มีไรหรอก”ผมผลักหัวทีนให้ฟุบลงกับโต๊ะอย่างเดิมก่อนจะมองไปเหม่อไปนอกหน้าต่าง บางทีเราอาจเริ่มใจไม่ตรงกันแล้วมั้ง?. . .

*PART'ทีน*

ต้นหายไปไหนว่ะ เผลอหลับไปนิดเดียวเองตื่นมาก็หายไปแล้ว นี่ถ้าเพื่อนคนอื่นไม่ใจดีเดินมาปลุกนะ ผมว่าไอ้พวกเวรประจำวันคงจะกวาดผมรวมไปกองกับขยะในห้องแล้วล่ะ= =''

"เห็นต้นป่ะ?"ผมสะกิดถามเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งในห้อง เธอเงยหน้ามองผมก่อนจะยิ้มๆอย่างมีเลศนัย อะไรว่ะคนยิ่งมึนๆอยู่เดี๋ยวด่าเลย

"ตื่นมาก็ถามหาคุณสามีเลยนะ"

"ฮิ้วๆ^^"ตามด้วยเสียงแซวจากผู้หญิงคนอื่นๆในห้อง อิพวกนี้มันว่างมากรึไงนะ -/////////-

"ตอบคำถามกู กิ๊กเห็นต้นมั๊ย?"ผมตีหน้านิ่งใส่มัน กิ๊กหญิงสาวร่างท้วมหน้าบึ้งก่อนจะตอบส่งๆ

"ไม่เห็น ไม่ได้ตัวติดกันเชิญมึงไปตามหาเอาเองเถอะ"บอกแค่ก็จบให้ผมเสียเวลาคุยอยู่ด้วยตั้งนาน แล้วนี่ไอ้ตัวปัญหามันไปไหนของมันนะ งอนอะไรผมรึเปล่าเนี่ย แล้วผมไปทำอะไรให้งอนล่ะ? เฮ้อ..........

.

.

.

.

.

.

.

.

[ตี๊ด. . .ติ๊ด. . .ขอโทษคะหมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามรถติดต่อได้ในขณะนี้กรุณา. . .]

ปิดเครื่องเฉยเลย แล้วคราวนี้ผมจะกลับบ้านกับใครล่ะวันนี้ยิ่งไม่ได้เอารถมาด้วย อุส่าห์จะขอให้มันรอ แต่ไม่เห็นจะมีวีแวดสิ่งมีชีวิตที่ชื่อต้นอยู่ในโรงเรียนสักคนสงสัยหนีกลับไปแล้วมั้ง ผมว่านะคนที่ควรจะงอนคือผมมากกว่านะตอนนี้- -*

“ทีน! ไม่ไปซ้อมแหรอวะ คนอื่นเขารอมึงอยู่นะเว้ย”เพื่อนคนหนึ่งในธีมบาสโรงเรียนถามขึ้น เอาจริงๆนะอารมณ์ที่จะซ้อมไม่มีหรอก มัวแต่กังวลอยู่เนี่ยว่าไอ้ต้นมันเป็นอะไร จู่ๆก็นั่งเหม่อ ถามคำตอบคำ เกลือนแดกปากมึงรึไง!

“วันนี้กูปวดขาวะ ฝากบอกครูด้วยนะ บาย”ผมโบกมือลาเพื่อนคนนั้นก่อนจะลองกดเบอร์โทรหาไอ้ต้นอีกทีแต่ผลก็เป็นแบบเดิมเฮ้ออออออออออออออออ

-บ้าน-

“แม่ทีนปวดหัวอ่ะโทรหาต้นให้หน่อย”สาบานได้ว่าตั้งแต่กลับบ้านมาเบอร์เดียวที่ผมโทรออกคือ ‘ไอ้เชี่ยต้น’ตอนแรกก็ไม่ได้ตั้งใจจะเมมชื่อมันอย่างนี้หรอก แต่ด้วยความหมั้นไส้เลยเปลี่ยนชื่อที่เมมแม่ง

“ปวดหัวแล้วทำไมต้องโทรหาต้นล่ะ?”

“อยากเจอมัน แล้วก็บอกมันด้วยว่าถ้าไม่รีบมาตอนนี้มันตาย!!”คนเป็นแม่ถึงกับงงงวยในพฤติกรรมของลูกชายตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร เพราะปกติไอ้ลูกคนนี้ก็ไม่ค่อยปกติอยู่แล้ว= =

*PART'ต้น*

[ต้น ทีนปวดหัวมาดูมันให้แม่หน่อย]

“ทีนไม่สบายเหรอครับ”

[อือ เห็นบ่นว่าปวดหัวแล้วก็อยากเจอต้น]

“อ้อ ครับๆเดี๋ยวผมออกไป”

หลังจากที่ผมวางสายจากแม่ทีนไป ผมก็ยันตัวลุกขึ้นนั่งเกาหัวแกรกๆ มันไปทำอะไรมาวะถึงปวดหัวตอนกลางวันยังเห็นดีอยู่เลยๆ ไม่ใช่โดนลูกบาสกระแทกใส่หัวแล้วความจำเสื่อมหรอกนะ(<<เวอร์ไป= =)แต่จะเพราะอะไรก็ช่างเถอะผมคงต้องรีบไปหามันแล้ว ทีนี้รู้เหตุผลที่มันต้องคอยห่วงมันรึยังล่ะ ฮึ๊ย!สองเท้ารีบวิ่งไปหยิบกุญแจรถแล้วตะโกนบอกแม่คืนจะไปนอนค้างบ้านเพื่อนนะไม่รอได้รับคำอนุญาติผมก็แปลงร่างเป็นเด็กแว๊นไปบ้านไอ้ทีนทันที

.

.

.

.

“แม่มึงบอกว่ามึงปวดหัว”

“อือ”

“บอกว่าปวดมาก”

“อือ”

คือแบบ. . .แม่มึงว่ามึงปวดหัวมาก แต่ภาพที่กูเห็นมันไม่ใช่อ่ะกิ๊ฟ ปวดหัวบ้านมึงนั่งตีดอทเหรอ สึด!

“งั้นกูว่ามึงสบายดีแล้วล่ะ กูไปนะ”ผมทำท่าจะเดินออกจากห้องแต่ดันมีเสียงงุ้งงิ้งจากอีกคนดังขึ้นก่อน

“อือออ~ต้นกูปวดหัว”ร่างบางลุกขึ้นจากโต๊ะคอมแล้วล้มตัวลงนอนก่อนจะห่มผ้าคลุมั้งตัวจนเกือบมิดหัว ยังดีที่เหลือใบหน้าให้เห็นอยู่นะ แหมะ!มึงอ่อยกูไง?

“เอาไงแน่ ปวดไม่ปวด”ผมถามพลางส่งสายตาจับผิด

“ปวดมาก”

“งั้นก็นอนซะสิ”

“มึงก็อย่าไปดิ”

“ไม่เอาอ่ะมึงนอนไปเถอะ กูกลับล่ะ”

“ไอ้ต้น!มึงอย่าลีลาถ้าจะมานอนมึงก็มาไม่ต้องพูดมาก”จ๋อยสิครับ  ผมก้าวขาเดินไปนอนบนเตียงกับมันด้วยท่าทางน้อบน้อมสุดๆนี่บอกเลยไม่ได้กลัวนะแค่ให้เกียรติเมียตัวเองเฉยๆจริงจริ๊ง

“นอนนะครับนะ”ผมเลื่อนมือไปปิดไฟแล้วดึงผ้าห่มให้มาคลุมตัวผมบ้าง อยากกอดนะแต่กลัวโดนถีบแทนเพราะผมไม่รู้ว่าทีนมันอยู่ในอารมณ์ไหน

10นาทีผ่านไป

ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความมืด. . .ไม่มืดก็แปลกดิสึดก็กูปิดไฟนอกจากมืดแล้วยังเงียบอีกต่างหากมีเพียงเสียงลมหายใจเข้าออกของอีกคนเท่านั้นที่บ่งบอกว่าผมไม่ได้อยู่ห้องนี้คนเดียว ทีนหลับยังวะ?

“ต้น”

“เชี้ย!”ผมสะดุ้งน้อยๆเมื่อจู่ๆทีนก็พูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“มึงด่ากูทำไม”ไม่ได้เห็นหน้าผมก็พอจะฟังจากเสียงออกแล้วล่ะว่ามันจะหน้าบึ้งขนาดไหน

“กูแค่ตกใจน่ะ”

“มึงเป็นไร?”

“กูก็บอกแล้วไงว่าตกใจ”

“ไม่ใช่เรื่องนั้น”แล้วเรื่องไหนวะ

“เรื่องอะไรล่ะ”

“ทำไมมึงดูแปลกๆ”

“ทำไม?กูมีนมเป็นลูกมะพร้าวรึไง”

“พ่อง!ตอบดีๆกูจริงจังนะ”หยอกแค่นี้ด่าพ่องกูเลยนะ เดี๋ยวจำมาทำโทษให้เป็นลูกสะใภ้จริงๆซะเลย

“ฮะๆเปล่าหรอก”

“ตอแหล”คำพูดมึงนี่ซึ้งกินใจกูดีจังนะ

“ก็เปล่าจริงๆแหละ”

“ถ้าไม่บอกจะไม่คุยด้วยแล้วนะ”

“ทำอย่างกะว่าทุกวันนี้เราคุยด้วยกันเยอะตาย”

“เป็นอะไรก็บอกกันดิหรืออยากเลิก?”ถถถถถถถเดี๋ยวปัดตบด้วยปากเลย กว่ากูจะจีบมึงได้เนี่ยนับว่ากูมีความอดทนต่อมือและตีนมึงสูงมากนะครัช ไม่เลิกครัชกูเสียดาย

“เบื่อกูไม่ใช่เหรอ”

“ใครบอก?”

“มึงบอก มึงบอกว่าเบื่อกูไง”

“กูไม่ได้บอกว่าเบื่อมึงสักหน่อย ที่ว่ากูเบื่อน่ะกูเบื่อประโยคที่มึงพูดต่างหาก ถามอยู่ได้แต่ประโยคเดิมๆ กินข้าวยัง? ทำไรอยู่? ดูแลตัวเองด้วยนะ เป็นใครๆก็เบื่อ”

“ก็กูไม่รู้จะพูดอะไรนี่หว่า”

“บอกรักกูสิ”หืม?มันว่าอะไรนะ ทันทีที่สมองผมจะได้ประมวลคำพูดเมื่อครู่ ผมก็ได้สัมผัสถึงอ้อมกอดอุ่นๆจากคนข้างๆไอ้ทีนย้ายหัวตัวเองจากหมอนขึ้นมานอนทับแขนผมใบหน้าซุกลงที่ซอกคอ แขนข้างหนึ่งยกขึ้นพาดเอวผมไว อั่นแน่!คิดจะทำไรกูปะเนี่ย-.,-

“มึงว่าไรนะ”

“กูอยากให้มึงถามกูบ้างว่า คิดถึงกันมั๊ย? รักกูมั๊ย? แอบมีคนมาจีบรึเปล่า?อะไรอย่างนี้อ่ะ”อ๋ออออ~อยากให้กูหวานใส่ว่างั้น

“งั้นถ้ากูถามตอนนี้มึงจะตอบปะล่ะ?”

“ถามไร”

“ทีนรักต้นปะ?”

“รัก”

“ตอนทีนไปแข่งทีนคิดถึงต้นบ้างมั๊ย?”

“คิดถึงมาก”

“ตอนทีนไปแข่งมีคนมาจีบทีนบ้างป่ะ?”

“มี แต่ทีนไม่สนหรอกก็ทีนมีต้นแล้วนี่^^”อ๊ายยย~กูเขินอ่าาา กรี๊ดดด~อิทีนกูรักตายเลยอย่างนี้ อริอริ

“โอเคเข้าใจ”

“หายงอนแล้วใช่ป่ะ?”

“อืม^^”ไม่งอนล่ะ น่ารักขนาดนี้งอนไม่ลง

“งั้นนอน จุ๊บ ฝันดี”ร่างบางเลื่อนหน้ามาจุ๊บที่แก้มผมเบาๆแล้วล้มตัวลงนอนดังเดิม

ฟินอ่ะ. . .ริมฝีปากหุบยิ้มไม่ลงความสุขล้นออกมาแทบทะลัก ผมกระซับอ้อมกอดอีกคนให้แน่นกว่าเดิม บรรยายกาศรอบข้างเริ่มหนาวขึ้นหากคุณอยากหาที่อุ่นให้ตัวเองผมแนะนำให้กอดคนที่คุณรักไว้นะครับ อุ่นไปถึงหัวใจเลยล่ะ^^. . .

*THE END*