CH4:กอด

CH:4

กอด

“ต้น กินข้าว”

“เออ แป๊บ”

“ต้นถ้ามึงไม่เลิกเล่นเฟสตอนนี้กูจะเทให้หมาแดกแล้วนะ”

“แป๊บดิวะ”

“ต้น!!”หมดความอดทนครับ  ผมเรียกมันให้มากินข้าวตั้งแต่สิบห้านาทีที่แล้วมันยังไม่ขยับเลย ไม่ตลกนะ นี่ก็เที่ยงกว่าแล้วเดี๋ยวแม่งก็มาบ่นว่าปวดท้อง ไอ้ฝัด!บอกไม่ฟังถ้ามึงโอดโอยเมื่อไรเดี๋ยวแม่งเจอดี

“กูคุยกับพี่ฟ้าอยู่ เดี๋ยวได้มั๊ยล่ะ? ทีน. . .”ไอ้ต้นพูดเสียงเรียบ คือมึงเห็นผู้หญิงในเฟสดีกว่าทุกอย่างแล้วตอนนี้? เยอะไปละมึงเยอะไปละ

“มากินข้าวอย่าให้ต้องพูดซ้ำ”

“กูยังไม่หิว”

“ต้น”ผมพูดกดเสียงต่ำ แต่ไอ้ต้นก็ไม่มีท่าทีจะลุกไปจากจอคอมเลย ได้!มึงเล่นแบบนี้ใช่มั๊ย

พรึ่บ!

“เฮ้ย!!”

หน้าจอคอมดับสนิท. . .

ไอ้ต้นมันหันมามองหน้าผมแบบโกรธๆก่อนจะเดินไปนั่งกินข้าวที่ผมทำไว้ให้

“ก็แค่มึงยอมมากินแต่แรกกูก็ไม่ทำแบบนั้นหรอก”

“. . .”

“รีบกินดิแล้วรีบไปเล่นต่อ”

“. . .”พอมันกินเสร็จมันก็เดินไปเสียบปลั๊กเล่นเฟสต่อโดยไม่สนใจผมสักนิด เฮ้อ. . .ไอ้เด็กเวร ทำตัวยังกะเด็กน้อย ฝัด!

“กูไปซ้อมบาสนะ”

“. . .”

“ต้น  ข้าวเย็นอยู่ในตู้กับข้าวนะกูทำไว้แล้ว ถ้ากูกลับดึกมึงกินก่อนไปเลยนะไม่ต้องรอ”ยังเงียบ

“ต้น! พ่องมึงตาย”ด่าเสร็จก็หนีสิครับ555555555

ปัง!

“ไอ้ทีน!!”

หลังซ้อมบาสเสร็จ

คืนนี้ต้องไปค้างบ้านต้นสินะ เฮ้อ. . .มันกินข้าวยังวะ?

ยิ่งไม่มีใครอยู่บ้านยิ่งต้องเป็นห่วง อยากรู้กันล่ะสิว่าพ่อแม่มันไปไหนทำไมถึงได้อยู่บ้านคนเดียว ผมจะเล่าให้ฟังก็ได้ เมื่อเช้าแม่มันโทรมาบอกว่า พ่อกับแม่และน้องน้ำตาลจะไปต่างจังหวัดไปเยี่ยมคุณยายและถือโอกาสไปไหว้วันแม่ด้วย เลยฝากให้ผมช่วยดูต้นให้หน่อย หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าช่วยไปเป็นทาสให้คุณชายต้นหน่อย เพราะเวลามันอยู่บ้านแม่งไม่ยอมทำอะไรจริงๆนอกจากเลยเกมและก็นอน=  =

แล้วผมเป็นคนดีไงกลัวว่าไอ้ต้นมันปล้ำกับคอมจนไม่กินข้าวกินปลาก็เลยรีบแจ้นมาบ้านและก็อย่างที่เห็นในตอนแรก กว่าผมจะลากมันมากินข้าวได้แทบจะเอารองเท้าให้กินแทนอยู่ล่ะแม่งลีลาแล้วนี่ถ้ากลับไปยังไม่อาบน้ำกินข้าว กูจะบ่นให้หูชาเลยคอยดูถึงแม้ว่าผมจะเป็นคนไม่ค่อยพูดก็เถอะ!

“กลับมาแล้ววววววว”

“. . .”เงียบ สงสัยหลับอยู่มั้ง  ผมเดินเข้าไปในครัวเพื่อไปหาอะไรกิน เอ๊ะ! เดี๋ยวนะทำไมข้าวในหม้อมันยังเหลือเท่าเดิมวะ กับในตู้ก็เหลือเท่าเดิม! อิต้นมึงกินวิญญาณกับข้าวกูไง?

ตึง!ตึง!ตึง!

ปัง!

“ต้น!ทำไมยังไม่กินข้าว!! ห๊ะ!”มันเงยหน้าจากคอมขึ้นมามองผมแว๊บหนึ่งก่อนจะก้มหน้าลงไปเล่นเกมต่อ กวนตีน  = =

“กูยังไม่หิว”

“สองทุ่มแล้วนะต้น เลิกเล่นได้แล้ว”ผมว่าพร้อมกับตรงเข้าไปทำท่าว่าจะปิดเกมมัน

“ทีนแมร่ง!อย่าเสือกดิวะ อย่า!กูเล่นเกมอยู่!”มันผลักผมออกแล้วปกป้องลูกมันสุดชีวิต

“กูไม่ตลกแล้วนะต้นมึงกินข้าวครั้งสุดท้ายนี่ตอนเที่ยง แต่ตอนนี้สองทุ่มกว่าแล้วยังไม่ยอมแดกอะไรเลยการที่กูเป็นห่วงนี่มันแปลว่ากูเสือกเหรอวะ!”

“ปล่อยกูได้ป่ะล่ะ เดี๋ยวกูก็หากินของกูเองแหละ ชอบยุ่งจังเรื่องของกูเนี่ย”

“ก็ได้ต้น ถ้ามึงต้องการแบบนั้นงั้นกูไม่อยู่ด้วยล่ะบอกไรแม่งไม่ฟังสักอย่างต่อไปนี้อยากทำอะไรทำเลยกูจะไม่ขัดมึงอีกแล้ว”ผมมองฉุนๆก่อนจะเดินออกจากบ้านไป ไอ้ควายทะเล!!

วันต่อมา. . .

เมื่อคืนผมกลับมานอนบ้านทั้งที่ๆจริงแล้วกะว่าจะนอนบ้านต้น แต่มันอดไม่ได้อ่ะอดที่จะด่ามันไม่ได้ติดคอมอย่างกะเด็ก โตเป็นควายแต่ไม่สมองเรื่องเมื่อคืนเป็นการทะเลาะกันที่ตลกมาก คนหนึ่งเถียงเพราะอยากเล่นคอมอีกคนเถียงเพราะอยากให้กินข้าวถ้าเด็กสามขวบมานั่งฟังพวกผมทะเลาะกันมันคงหัวเราะยันลูกผมบวชแน่

“อ้าว! แม่นึกว่าอยู่บ้านต้นกลับมาเมื่อไร”

“เมื่อคืน แม่. . .แม่จะทำอะไรกินอ่ะ”

“ข้าวต้มกุ้งไง ทีนชอบไม่ใช่เหรอ”

“งั้นทำเผื่อต้นด้วยนะเดี๋ยวทีนจะเป็นคนเอาไปให้มัน”ถึงจะโกรธยังผมก็ห่วงมันอยู่ดีนี่ถ้าเอาไปให้แล้วไม่ยอมมากินดีๆนะ  ฝันว่ากูจะดูแลมึงอีก

PART’TON

ตั้งแต่ตื่นมาก็รู้สึกปวดหนึบที่หัวยังไงไม่รู้ ตาก็ปวดนี่กูไปทำไรมาวะ. . .

.

.

.

.

เมื่อคืนจำได้ว่าทะเลาะกับทีน

.

.

.

.

กูก็ไม่สู้กันนี่หว่า

.

.

.

.

เฮ้ย!! หรือเมื่อคืนไอ้ทีนจับกูกด

พรึ่บ!

ผมรีบเลิกผ้าห่มดูทันที ผลปรากฏว่า!

เสื้อผ้าอยู่ครบนี่กูคิดเหี้ยไร(.  .?

อ๋อออออออออออ!นึกออกแล้ว ที่ผมปวดหัวเพราะผมเพิ่งนอนตอนตีสามนี่เอง  มึนสวดๆลุกไม่ขึ้นด้วย เมื่อไรทีนจะมาวะ?

“ก็ได้ต้น ถ้ามึงต้องการแบบนั้นงั้นกูไม่อยู่ด้วยล่ะบอกไรแม่งไม่ฟังสักอย่างต่อไปนี้อยากทำอะไรทำเลยกูจะไม่ขัดมึงอีกแล้ว”

นึกอีกทีผมว่ามันคงไม่มาแล้วล่ะ ไอ้ต้นน๊าไอ้ต้นเสือกไปงี่เง่าใส่ทีนเมียรักซะได้  นอนตายอยู่นี่ล่ะมึงเฮ้อ. . .

กริ๊ง~

เสียงไขกุญแจห้องผมดังขึ้นความหวังเล็กๆก่อกำเนิดขึ้น  ทีนเมียรักเจ้ากลับมาหาข้าแล้วรึ

“เที่ยงล่ะยังนอนอยู่ได้ มึงกลัวคนอื่นไม่รู้รึไงว่าลูกบ้านนี้นอนตื่นสาย  ผ้าทำไมไม่รู้จักซักห๊ะต้น พูดแล้วยังมามองหน้าอีก กูเอาข้าวต้มมาให้กินไม่กินก็เรื่องของมึงแค่เอามาให้เฉยๆ ไปละ”มึงมาถึงก็บ่นกูเลยนะมนุษย์เมีย= =

“เดี๋ยว. . .”ผมเสียงเรียกมันด้วยเสียงแหบๆ ฟังดูแล้วเซ็กซี่

“อะไร. . .แล้วทำไมเสียงมึงเป็นแบบนั้น”ไอ้ทีนมันเดินกลับมานั่งลงข้างผมก่อนจะยกมือขึ้นอังหน้าผาก

“ทีนกูปวดหัว ปวดตาและสุดท้ายนี่สำคัญปวดใจที่เราทะเลาะกันเพราฉะนั้นอย่าโกรธกูนะเพราะกูป่วยอยู่^^”ว่าแล้วก็ยิ้มแฉ่ง หวังให้ไอ้ทีนมันไม่คิดมากแต่ดูหน้าตอนนี้มันเครียดมากอ่ะ

“สัด!กูบอกแล้วใช่มั๊ยให้รีบนอน แล้วอย่างนี้มาป่วยนี่ถ้าวันนี้กูไม่แวะเข้ามาดูมึงคงนอนตายคาบ้านไปแล้วมั้ง. แม่ง@#@$#&%#$@$@$&%”มันก็บ่นของมันไปเรื่อยแล้วก็เดินออกจากห้องไปขนาดมันเดินลงไปด้านล่างยังอุตส่าห์บ่นให้ผมได้ยินอ่ะคิดดู แต่เดี๋ยวนะมันจะไปไหน!!?

“ทีนไปไหนอ่ะ .. .”

“หายาให้หมาแดก นอนนิ่งๆไม่ต้องแหกปาก”

“ครับ(.  .)”

PART’TEEN

เห็นมั้ย!ผมบอกแล้วว่ามันควาย ไม่รู้จักแบ่งเวลาคราวนี้มาป่วยยังต้องลำบากผมมาดูแลอีกตลกป่ะให้ทาย? ผมเดินลงมาหยิบถ้วยสำหรับใส่ข้าวต้มแล้วก็ยาแก้ปวดหัวไปให้มันอีกหนึ่งแผงกรอกแม่งให้ตายเลยดีมั้ยเนี่ย  พอได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้วผมก็เดินกลับขึ้นมาบนห้อง ผมจัดการเทข้าวต้มใส่ถ้วยแล้วก็หยิบน้ำมาวางที่โต๊ะเล็กข้างเตียงก่อนจะช่วยไอ้ต้นขยับตัวลุกขึ้นนั่งดีๆ

“จะแดกเองหรือจะให้ป้อน”

“ป้อนครับ(.  .)”ผมก็ลงมือป้อนมันไปเรื่อยจนข้าวต้มหมดแล้วผมก็ส่งยาให้มันกินหนึ่งเม็ด

“นอนลง”ผมสั่งมัน

“ทีนกูป่วยอยู่นะ มาคิดอยากอะไรตอนนี้วะ”อยากเหี้ย!ไรล่ะ

“ต้นกูไม่ขำนอนลงจะเช็ดตัวให้”

“ก็ได้. . .”พอผมเช็ดตัวให้มันเสร็จก็เดินลงไปด้านล่างเพื่อเอาถ้วยไปเก็บขึ้นก็ยังเห็นมันมองมาที่ผมตาแป๊วเหมือนลูกหมา

“ทีนกูง่วงนะแต่นอนไม่หลับวะ มาให้กอดหน่อย”

“ไม่”

“ทีนนนนนนนน~”ทีเมื่อวานยังไล่กูอยู่เลย

“ไม่”

“มึงแม่งไม่รักกู”

“ไอ้ต้นเดี๋ยวกูตบปาก ไม่รักเหี้ยไร ถ้าไม่รักกูจะดูแลมึงอย่างนี้มั้ย?”ป่วยแล้วงี่เง่าวะ

“มาให้กอดหน่อยสิ”

“มึงจะนอนเองหรือมึงจะให้กูทำให้มึงนอนแบบไม่ฟื้นเลยห๊ะ!”

“แค่กอดเอง”มันว่าพร้อมกับพลิกตัวหันหลังให้ผม  มึงๆมึงผิดคิวป่ะกูครับกูควรงอนไม่ใช่มึง

“เออๆ งี่เง่าเนอะมึงอ่ะ”สุดท้ายต้องยอมมันเดี๋ยวเกิดคิดสั้นป่วยตายเพราะผมไม่ยอมให้กอดแล้วจะเป็นเรื่องใหญ่ “หันมาสิยอมให้กอดแล้วเนี่ย”

หมับ!

ใจง่ายเนอะมึงบอกให้หันมาก็หันมา

“มึงน่ะเวลากูพูดอะไรช่วยฟังหน่อยได้มั๊ย?”

“ก็ฟังอยู่. . .”

“ทำตามด้วย”

“ครับ อย่าชวนกูคุยดิวะกูจะนอน”จะนอนแล้วลืมตาหาพ่อง!

“หลับตาสิ อื้อออออออ”ริมฝีปากหนาขบเม้นที่ริมฝีปากของผมแบบไม่ทันตั้งตัวอ้อมแขนของมันกระชับให้ตัวผมชินติดอกมัน  ต้นถอนจูบออกแล้วกดลงใหม่ๆซ้ำๆจนผมเป็นฝ่ายเบี่ยงหน้าหนี

“จูบอะไรนักหนาวะ-///////-”

“จูบอวยพรให้กูหายไข้เร็วๆไง^^”

“พ่อง!”

“ด่ากูทำไม?อยากโดนรึไง”

“ทะลึ่ง!”

“อะไรกูยังไม่ได้ว่าไรเลย หรือมึงอยากจริงๆ ได้ๆมาเดี๋ยวพี่ต้นจัดให้นะน้องทีน”

“อย่า อื้อออออออออ”

THE END

CH:3

แด่มึงน้องอ้อย HBDเพื่อน> <

 

CH:3 อาย-///////-

วันไหนก็ไม่หน้าดีใจเท่ากับวัน

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เปิดเทอมวันแรก

รู้นะว่าใครหลายคนอาจจะคิดว่ามันหน้าดีใจตรงไหน มันหน้าดีใจก็ตรงที่ผมได้เจอคนรักไงล่ะ

สองเดือนเต็มๆที่ผมต้องคอยเอาแต่นั่งคุยกับกล้องผ่านโทรศัพท์ตัวเองเพื่อให้ได้เห็นหน้าทีนแฟนของผม มันมีแต่ไปแข่งบาสในช่วงปิดเทอมเราเลยไม่มีโอกาสได้อยู่ด้วยกัน ขอบอกว่าแซดสุดๆ

แต่ตอนนี้ไม่ต้องเป็นบ้าคุยกับกล้องอีกแล้วเพราะคนที่ผมคิดถึงที่สุดกำลังนั่งหลับข้างๆผมอยู่นี่เอง เจอกันวันแรกก็หลับใส่กูเลยนะไอ้ฝัด! อยากปลุกมันขึ้นมามุ้งมิ้งใส่ใจแทบขาดแต่กลัวตีนมันลอยแล้วร่างกายอันบอบบางของผมจะขาดแทน เสียงเจี้ยวจ้าวของเพื่อนในห้องช่างไม่เป็นอุปสรรคต่อการหลับของเมียกูจริงๆนี่ถ้าที่ไหนมีแข่งหลับมารธอนบอกผมหน่อยนะ ผมจะพามันไปแข่ง เริ่มจะไม่แน่ใจจริงๆแล้วล่ะว่าตกลงว่านี่มึงหลับหรือซ้อมตาย!= =

วันนี้เปิดเรียนวันแรกคุณครูเลยเอนจอยซะมากกว่าชวนนักเรียนคุยเล่น ยังไม่เริ่มเข้าสู่บทเรียนใดๆไอ้ทีนมันเลยสามารถนอนหลับได้สบายโดยไร้ซึ่งการโดดด่า

ตึ๊ง ตึง ตึ๊ง ตึ่ง~

ขณะนี้เวลาสิบสองนาฬิกาสามสิบนาที

= =

เสียงอ๊อดพักเที่ยงดังขึ้นพร้อมกับเสียงบอกเวลาของหญิงสาวปริศนาที่พูดให้พวกผมฟังทุกๆหนึ่งช่วงโมง แม่นางเป็นใครผมก็ไม่อาจทราบได้  แต่แม่นางชอบโผล่มาบอกเวลาตลอดพร้อมเสียงอ๊อด ไม่เคยคิดจะถามกูเลยว่าอยากรู้เวลาของมึงมั๊ยเนี่ย

“เที่ยงแล้วเหรอวะ?”ไอ้ทีนงัวเงียตื่นขึ้นมาถามผม แหมพอได้เวลาแดกก็ตื่นเลยนะมึง- -กูไม่ตอบกูงอนมึงแม่งหลับใส่กู ผมคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกไปรอมันหน้าโรงอาหาร มันก็มองตามผมอย่าง งง 

PART*TEEN

เอ๋อ แดกสิครับตอนนี้ผมยังไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิด ไอ้ต้นแม่งก็งอนเป็นตุ๊ดไม่รู้ว่าเรื่องอะไรตอนกูหลับกูเอาตีนไปเขี่ยหน้าไง? ไอ้บ้า ผมเดินเข้าไปหามันที่ยืนรออยู่ที่หน้าโรงอาหารพร้อมกับใบหน้าบึ้งตึง เฮ้อ. . .กูต้องง้อมึงใช่มั๊ย? ก็ได้ครับต้น กูง้อมึงก็ได้ ผมยกยิ้มให้มันแบบตอแหลสุดๆมันก็ตีหน้ายักษ์ใส่ ผมว่ามันต้องไปโดนพวกอิกิ๊กแกล้งมาแน่ๆ

“เป็นไรวะมึง”

“มึงแม่ง ช่างเถอะไปกินข้าวกัน”อ้าว! งอนเองเออเอง นี่กูมีผัวปัญญาอ่อนตั้งแต่เมื่อไรวะ โอเคในเมื่อมึงบอกว่าช่างเถอะกูก็จะช่างตามที่มึงขอเพราะกูก็ขี้เกียจง้อเหมือนกัน

“โอเคๆปะ ไปกินข้าว”

โรงอาหารของเรียนผมสร้างใหม่ครับ โต๊ะเยอะขึ้นที่นั่งก็เยอะขึ้นแต่ร้านอาหารน้อยลง เพื่อ!? ร้านกับข้าวอร่อยๆที่ผมชอบซื้อประจำเนี่ยแม่งหายหมด แถมมันยังให้กูใช้บัตรแทนเงินสดในการซื้ออีก ราคาของอาหารก็เพิ่มขึ้น ถ้าถามว่าผมเดือดร้อนตรงไหน?โรงอาหารดูเจริญทันสมัยขึ้นไม่ดีรึไง ขอตอบว่าไม่เลยครับมึง คือ เมื่อก่อนกูมีเงินแค่ยี่สิบบาทกูก็อิ่มได้ทั้งวันล่ะ แต่ตอนนี้ยี่สิบบาทของกูมีค่าแค่ค่าจำนำบัตรนอกนั้นเงินแดกข้าวไม่มี มึงดูถูกยี่สิบบาทลูกรักกูมากเหอะ!

“ต้นกู. . .”

“อืม รู้แล้วนี่ไงซื้อมาสองบัตรแล้วมีเงินอยู่ร้อยหนึ่งมึงเอาไปใช้บัตรหนึ่ง เงินหมดก็ค่อยมาบอกกู”

“รู้ได้ไงว่ากูจะบอกว่าไม่มีตัง”

“มึงเป็นเมียกูนะทำไมกูจะไม่รู้”

-///////- ฟัดเอ้ย! เขิลเหี้ยๆ

พอเราสองคนเดินหาซื้อของกินได้แล้วก็หาที่นั่ง นั่งกินข้าวกันแบบสงบๆ

“คิกๆ คิกๆ”

“มึงพวกมันมากันนั่งกินข้าวกันสองคนอีกแล้วอ่ะ”

“กูว่าแม่งคบกันแน่ๆ แม่งไม่พากันยอมรับสักที”

“คิกๆ คิกๆกูเขินวะ ถ้ากูเป็นทีนนะกูจะเปลี่ยนไปนั่งข้างๆแทน”

“นั้นดิ เมื่อกี้มึงเห็นเปล่าวะว่าพวกมันยิ้มให้กันด้วย”

(=  =) ต้น

(-/////-)ผม

เริ่มจะไม่สงบแล้วล่ะผมว่า. . .ทำไมตอนผมนั่งถึงมองไม่เห็นไอ้ผู้หญิงพวกนี้นะ ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ พวกเธอก็เป็นเพื่อนผู้หญิงในห้องผมเอง พวกนี้มันจิ้นผมกับต้นโดยมีแกนนำเป็นหัวหน้ารอง ปกติพวกหัวหน้าหรือหัวหน้ารองจะเป็นพวกเด็กเรียน ติ่มๆไม่สนใจเรื่องอื่นใช่มั๊ยครับ แต่ห้องกูไม่เลยครับเท่าที่ผมรู้นี่คือ หัวหน้าแม่งก็สำอางมากกกแต่มันเป็นผู้ชายแท้ๆตัวอ้วนๆมันมีดีแค่เก่งอังกฤษ นอกนั้นหมาไม่แดกสักอย่าง ส่วนยัยหัวหน้ารองนี่แทบจะเกินบรรยายไม่รู้ว่าเธอไปหาเสพเรื่องวายๆมาแต่ที่ใดขยันเอามาเล่าให้เพื่อนในกลุ่มฟังไม่เว้นแต่ละวัน บางวันเอาการ์ตูนวายมาแบ่งเพื่อนด้วย มีครั้งหนึ่งที่เธอเอามันมาให้ไอ้ต้นอ่าน ไอ้ต้นอ่านไปได้สักพักพอถึงตอนที่ตัวละครเริ่มจะทำกิจกรรมเข้าจังหวะ มันถึงกับโวยวายหน้าแดงใหญ่ ผิดกับยัยหัวหน้ารองที่เอาแต่หัวเราะคิกคักไม่หยุด อยากจะถามเธอจริงๆว่า มึงชินกับเรื่องพวกนี้ได้ไงครับ ขนาดกูเป็นชาย(และถูกกระทำค่อนข้างบ่อย)กูยังมีอายๆเลย- - และเพราะเธอนี่ล่ะที่ทำให้เพื่อนในกลุ่มกลายเป็นสาววายไปแล้วบางส่วน กูสงสารผัวมึงในอนาคตจัง= =

“พวกมึงเป็นอะไรนักหนาห๊ะ”ไอ้ต้นหันไปถามพวกสาววายพิทักโลก(ผมตั้งเอง) มันเรื่มรำคาญแล้วครับ

“เปล๊า น่ารักดี”แน่ะมีขึ้นเสียงสูง

“เมื่อไรพวกมึงจะเลิกมองพวกกูสักที มันหน้ารำคาญ”ไอ้ต้นพูดด้วยท่าทางหงุดหงิด

“รำคาญหรือเขินจ๊ะ”

“ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ~”หือออออออ กลองแต๊ะมาเต็ม มองๆดูแล้วมันก็หน้าขำดีนะครับ

“หยุดล้อพวกกูเลยนะ”

“มึงจะเดือดร้อนทำไมล่ะ ทีไอ้ทีนยังไม่ได้เห็นเป็นไร ดูดิมันยิ้มอีกต่างหาก”อ้าว กูยิ้มเหรอ? อ้อเออกูยิ้มก็ได้

“ก็มันรู้สึกแปลกน่ๆะดิ แม่งหน้าอาย”

O_O <<<พวกสาววายพิทักโลก

(- -)<<<ผม

(. .?)<<< ต้น

“เงียบทำไมวะ”ไอ้ต้นถามขึ้น

“มึงเคลียร์กันดีๆล่ะกันพวกกูไปล่ะ”พูดเสร็จ ยัยพวกนั้นก็พากันรีบโกยออกจากโรงอาหารไป

เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าการที่ผมคบกับต้นอยู่มันเป็นเรื่องหน้าอาย ที่ผ่านคิดแบบนั้นเองสินะไม่หน้าละเวลาที่ใครถามมันต้องโวยวายกลับทุกครั้ง ที่แท้ก็อายนี่เอง

“ถ้าไม่อยากอายก็เลิกกันมั๊ยล่ะ?”พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แล้วเดินออกจากโรงอาหารด้วยอารมร์ขุ่นมัว

PART*TON

“ถ้าไม่อยากอายก็เลิกกันมั๊ยล่ะ?”ผมอะไรผิดอีกเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้ต้นจิครายยยยยยยยย ผมได้แต่นั่งมองตามมันอย่าง งง ขอประมวลความคิดแป๊บเมื่อกี้กูพูดอะไรออกไปหว่า?

อือ. . .

อือ. . .

อือ. . .

แม่งงงงงงงงงงงงง!! กูลืมคิดไม่ออกT-T

ข้าน้อยสมควรตาย. . .

ผมเดินหามันตามอาคารเรียนต่างๆจนลืมคิดไปว่า มันอาจไปอยู่ห้องเรียนคาบต่อไปแล้วก็ได้ซึ่งพอลองเดินไปมันก็อยู่จริงๆ แล้วที่กูเดินตามหานี่เพื่อ!?

 “ทีนมึงเป็นอะไร”ไม่อยากเดาอ่ะว่าผมทำอะไรผิดเดินเข้าไปแม่งเลย

“เปล่า”มันบอกผมปัดๆก่อนฟุบลงกับโต๊ะ นิสัยอย่างนี้อีกล่ะเป็นอะไรก็ไม่ยอมบอกแล้วจะรู้ได้ไงว่าผมทำอะไรผิด

“ทีน. . .”

“ก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรไง!”

“เออ ไม่ได้เป็นก็ไม่ได้เป็น!”ขึ้นเสียงใส่ผมเฉยเลย อะไรวะ ผมกลัวว่าเราอาจจะมีปากเสียงรุนแรงได้ผมเลยย้ายไปนั่งหลังห้อง

“เออ!”มันกระแทกเสียงใสผมครั้งหนึ่งก่อนจะหันไปพาลใส่กิ๊กเพื่อนที่นั่งข้างๆมัน ผมว่ามันต้องแพ้ท้องแหง๋เลย แต่เดี๋ยวนะไอ้ทีนมันเป็นผู้ชายท้องไม่ได้ อ้าว!กูก็โง่จัง

ตลอดวิชาคาบบ่ายผมก็เอาแต่นั่งมองทีนที่ฟุบทีคุยทีเล่นทีกับเพื่อนในห้องคนอื่นโดยที่ไม่เหลียวผมเลยสักนิด ได้แต่คิดแล้วก็สงสัยว่ากูผิดอารายยยยยวะ

อ๊อดดังหมดเวลาเรียนเพื่อนในห้องก็ค่อยๆพากันออกจากห้อง ผมรอให้ทุกคนออกไปหมดก่อนแล้วค่อยเดินเข้าไปปลุกไอ้ตัวขี้เซาที่หลับฟุบไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรกับโต๊ะ

“กลับบ้านกัน”ผมกระซิบข้างหูคนนอนหลับ มือสองข้างก็ค้ำกับโต๊ะไว้ ทีนมันเงยหน้ามองผมแบบมึน มึนอยู่นั้นละจะได้หกลับบ้านมั๊ยเนี่ย

ฟอดดด

“ไอ้ต้น!!”โอ้ หายมึนแล้วสิมึง มันกุมที่แก้มตัวเองแล้วมองแบบถ้าตามันมีแสงเซอร์พ่นแสงได้นะผมว่าตัวผมแม่งไหม้ล่ะ

“กลับบ้านกันปะ”

“ใครบอกกูจะกลับกับมึง”

“แล้วจะกลับกับใครล่ะ ปะ”

“ไม่ เดี๋ยวให้ไอ้ฟาร์ไปส่งก็ได้แล้วมึงก็ไม่ต้องมายุ่งกับกูอีก”

“ไม่ให้ยุ่งได้ไงมึงเป็นเมียกูนะ!”

หมับ!

จะเดินหนีอีกแล้วทีนมึงแม่งทำตัวเป็นนางเอกละครอยู่ได้ คนง้อมันเหนื่อยนะมึงผมลากมันออกจากห้องแล้วพาไปเอารถ ถ้าช้ากว่านี้ผมว่าไอ้ทีนแม่งหนีผมแน่ ผมบังคบให้มันนั่งซ้อนมอไซค์ซึ่งมันก็ยอมทำตามเพราะมันรู้ดีว่าตอนผมโกรธเป็นยังไง

ผมพามันขี่มอไซค์มาบ้านผมวันนี้เป็นวันศุกร์เลยดีหน่อยมันจะได้ค้างบ้านผมได้ เดี๋ยวค่อยโทรไปบอกแม่มันอีกที ในบ้านผมตอนนี้ไม่มีคนอยู่เลยสักคนพ่อกับแม่ไปทำงานที่ต่างจังหวัดเลยเอาน้องสาวตัวเล็กผมไปด้วย ดีเหมือนกันถ้าเกิดเคลียร์กันไม่รู้เรื่องก็จับปล้ำแม่ง!

ไม่ใช่สิ วู๊ว คิดไรวะกู

“ไปนั่งที่เตียงดีๆอย่าให้กูต้องพูดซ้ำกูอาบน้ำแป๊บเดียวแล้วจะออกมาคุยด้วย”

PART*ทีน

ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อนสงสัยวันนี้ไอ้ต้นมันต้องไม่ให้กลับบ้านแน่เลย

รู้ใช่มั๊ยล่ะว่าผมเป็นอะไรมีแต่ไอ้ต้นนั้นแหละที่ไม่รู้ คาบบ่ายผมไม่ยอมคุยกับมันเพราะไม่อยากให้มันรู้แย่ไปกว่านี้ ผมกลัวมันอายที่ต้องถูกใครหลายคนจับจ้องมัน และส่วนลึกที่ผมเจ็บก็คือการที่ปฏิเสธว่าไม่ได้คบ แค่เพื่อนกันเท่านั้น ผมไม่ได้เก่งพอฟังคำเจ็บปวดแบบนี้นะ

“ไปอาบน้ำก่อนไป”มันไล่ผมไปอาบน้ำ อารมณ์มันตอนนี้คงกำลังโกรธที่จู่ๆผมก็งี่เง่า ผมเลยไม่อยากให้เป็นเรื่องเยอะเลยยอมๆมันไป

พอผมอาบเสร็จก็เห็นมันนั่งกดอะไรไม่อยู่ที่โทรศัพท์มันเองที่เตียง ผมเลยเดินไปนั่งลงข้างๆมัน

“มึงเป็นอะไร”

“เปล่า”

“ตอบเปล่าอีกเจอกูปล้ำ”

“มึงอายเหรอ?”ผมถามก้มหน้างุดๆ ต้นขยับมานั่งใกล้ผมก่อนที่แขนมันจะกอดหมับที่เอวผมคางมันเกยอยู่ที่ไหล่แก้มเราสองคนชิดกัน เอ่อ. . .มึงกูเขิน

“กูนึกว่าเรื่องอะไรที่แท้เรื่องนี้นี่เอง”

“อายใช่มั๊ยล่ะ”

“ไม่อาย จะอายทำไมเมียกูน่ารักจะตาย”

“ก็ตอนนั้นมึงตอบว่าการที่กูคบกับมึงมันหน้าอาย”

“แล้วจะให้ตอบยังไงล่ะ ตอบเออ คบกันอย่างนี้อ่ะเหรอ”แล้วไม่ใช่รึไง“มึงชอบเหรอที่ต้องถูกจับตามองตลอดเวลา มึงก็รู้ว่าผู้หญิงห้องเราเหมือนชาวบ้านที่ไหนล่ะ”

“ก็ไม่ชอบ. . .”

“นั้นไงกูก็ไม่อยากให้พวกมันมาค่อยจ้องแต่มึงมากเข้าใจมั๊ย เลิกน้อยใจได้แล้วกูรักมึงจะตายแล้วก็ไม่เคยอายด้วย”

“อือ เข้าใจแล้วแต่. . .มึงกูไม่อยากต้องปิดบังแบบนี้อ่ะมันอึดอัด”

“อยากให้กูบอกคนอื่นเหรอ?”

“ก็. . .เฮ้อ. . .ไม่ต้องก็ได้”

“เข้าใจยากวะเมียกู จุ๊บ!”รักกูให้นานๆนะต้น> <

ตีสองห้าสิบ

สเตตัส

ต้น:แฟนผมกำลังหลับล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ

*รูปทีน นอนหลับตายิ้ม*

ฟาร์เฟี้ยว,หอยหลอด,นันนี่,อ้อยน้อยกลอยใจ และ อีก20 คนถูกใจรูปภาพของคุณ

คอมเม้น

อีกสิบสองความคิดเห็น

ฟาร์เฟี้ยว:แฟน? ไอ้ต้นมึงเล่นไรเนี่ยฮ่าๆๆๆเป็นแฟนไอ้ทีนตั้งแต่เมื่อไรวะ

นันนี่:กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กูว่าแม่งได้กันแล้วไม่ใช่แฟนแล้วมั้งเพื่อน!ฮ่าๆๆๆ

กิ๊กกี้หุ่นเพรียว:กรี๊ดดดดดดดด ถูกใจป้ามากค่ะ

อ้อยน้อยกลอยใจ:กูว่าละพวกมึงต้องมีซั่มติ้ง ฮ่าๆๆๆๆรักกันนานๆ

THE NED